12 juli 2012, 11.30 in de ochtend: ik rijd glimlachend naar het ziekenhuis in Amsterdam. We vertrekken, om thuis nog een paar uurtjes te slapen. De wereld staat even stil om het beeld te kunnen vastleggen. Op dat moment bestaat er niets anders dan dit nieuwe gezin. Rutger buigt zich over haar bed, waar onze kleinzoon nu in de armen van zijn mama ligt. De verpleegster brengt onze uitgeputte schoondochter in haar bed terug in de kamer. Ik hoop dat die lichtjes nooit meer zullen verdwijnen. Mijn moederhart klopt een stuk sneller dan normaal: vandaag is, in onze zoon, een vader geboren. De lichtjes in zijn eigen ogen lijken de kamer in de duisternis te verlichten. Rutger draait zich om van de kleedtafel, zijn ogen onafgebroken gericht op het wezentje in zijn armen. Hij kijkt me nog één keer aan met een blik van: ’Wat staat me te wachten?’ Ze vertrekken naar de OK omdat de baby te groot is om op een natuurlijke manier de moederschoot te verlaten. Onze Braziliaanse schoondochter is klein. Haar lichaam heeft de afgelopen 24 uur de energie vretende krampen moeten opvangen, maar de geboorte laat op zich wachten. Tijdens de afgelopen maanden heeft hij me wel eens toegefluisterd:’Ik weet eigenlijk niet eens of ik wel een kind wil…’ Ook al probeert Rutger het niet te laten zien, ik ben zijn moeder en weet hoe onzeker hij zich voelt. We lopen de hele dag de ziekenhuiskamer in en uit. Vol verwachting bij terugkeer steeds kijkend of er al ‘schot in de zaak’ zit. Hier hebben we 9 maanden op gewacht. Vanaf het moment dat de embryo teruggeplaatst is in de ruimte bij de a.s. moeder om door te groeien tot een levensvatbaar mens. Alle tekenen wijzen erop dat het kindje in haar buik klaar is om het levenslicht te aanschouwen. Onze schoondochter ligt sinds gisteren in het ziekenhuis. In haar rug een naald die de vloeistof doorlaat om de weeënstorm op te kunnen vangen. Onze zoon Rutger: ‘Komen jullie naar het ziekenhuis?’ 11.00 uur, 11 juli 2012, de telefoon gaat.