#155 - onweer

Het voelde als afscheid. Hij had haar en hun pasgeboren dochter achtergelaten in de klinische witte kamer, zodat hij orde op zaken kon stellen. Het excuus had de waarheid overtroffen zolang hij nog bij haar was. Zolang hij nog in haar felgroene ogen een verlangen en een band terugvond. Maar eenmaal alleen op de gang, weg van de vreugde om hun eerste kind, kwam het besef… Ze kon niet van hem zijn. Hij was niet de vader. Alsof het weer door zijn humeur beïnvloed werd, was er geen waterige zon meer te bespeuren. Het goot pijpenstelen en in de verte hoorde hij het donderen. Nog éénmaal keek hij om. Vaarwel.