Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#155 - onweer

Het voelde als afscheid. Hij had haar en hun pasgeboren dochter achtergelaten in de klinische witte kamer, zodat hij orde op zaken kon stellen. Het excuus had de waarheid overtroffen zolang hij nog bij haar was. Zolang hij nog in haar felgroene ogen een verlangen en een band terugvond. Maar eenmaal alleen op de gang, weg van de vreugde om hun eerste kind, kwam het besef… Ze kon niet van hem zijn. Hij was niet de vader. Alsof het weer door zijn humeur beïnvloed werd, was er geen waterige zon meer te bespeuren. Het goot pijpenstelen en in de verte hoorde hij het donderen. Nog éénmaal keek hij om. Vaarwel.

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lilithx, Tragisch mooi. Ik zie het voor me en maakt me wel nieuwsgierig naar het groter plaatje waarin dit past. Ik heb het ook meerdere keren gelezen omdat het indruk maakt.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi, dat is ff geleden! Fijn je weer te lezen. :nod: Een bijzondere invulling. Ik vraag me af hoe het allemaal zo gekomen is. :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Hallo Lilitx, dit is het eerste dat ik van je lees en ben erg onder de indruk. Zeker nu dit er bij freewrite zo uitkomt, knap :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lilithx, ... dat is schrikken. Was het zijn kind niet? Dan kun je donker weer voorspellen.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Lilithx, Ooit heb ik eens een roman gelezen waarin de huidskleur van het nieuwe mensje niet overeenstemde met die van de vader. Aan dit boek moet ik nu denken. Uiteindelijk blijkt het zo te zijn dat een verre voorouder gekleurd was en dat de baby wel degelijk van de misnoegde vader was. Het kan generaties lang overslaan. Mooie inzending. Graag gelezen. Fijn je terug te kunnen lezen. :o