Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, tellen doe ik altijd als ik een flits zie. Dan weet je hoe ver het onweer is, zei mijn moeder altijd en ik tel altijd rustig, want dat waren de kilometers van mij vandaan. Ik ben bang voor onweer, ik denk altijd aan de god Donar, de dondergod, die op zijn wolk zit en bliksemschichten smijt over de aarde, hij is boos en dat zeg ik altijd hardop, 'God is boos'. Moet altijd aan Margo denken die onder een tafel gaat zitten net als haar moeder die dat ook deed, ze kruipt 's nachts haar bed uit en slaapt soms verder onder tafel, kijk dat doe ik nou weer niet. Ik heb eens een bolbliksem gezien, nou dat was eng, die mij achterna rolde, ik was twaalf jaar en dacht dat Donar boos op mij was omdat ik te laat thuis was. Om mijn flat heen waar ik nu woon knalt het licht naar binnen door de voor -en achterramen, alsof de bliksem armen heeft en mij vastpakt. Ik ben geen held met dat gedonder, ik wil nooit buiten zijn, ik vind het niets, dat gedoe. Trouwens gisteren, 9 augustus was er de rode maan, ik zag hem zo rood staan aan de hemel, godallemachtig wat is dat verschrikkelijk mooi die maan...o nee, de maan is een zij, zei mevrouw Blavatski een keer tegen mij en zij kan het weten. Je noemt haar ook de dondermaan. Mooie teksten over een nieuw begin en het mogen oogsten wat je hebt gezaaid. Ik geloof er graag in want gedonder heb ik de afgelopen dagen genoeg gehad. Krijg je pijn, ga je naar de dokter, vervolgens naar de EHBO en dan lig je in een het ziekenhuis. Pats boem knal als een bliksemschicht en een hoop gedonder gebeurt dat heel snel. Gelukkig geen spoedoperatie en dan ben je weer thuis maar gelukkig kan je wel je vingertjes nog laten trommelen, zonder gedonder. Ik vind het wel goed zo. Freewriten vind ik heerlijk, mijn gedachten snellen vooruit en mijn vingers dansen over het toetsen bord achter mijn gedachten aan. Ik voel mij als een wagon achter een locomotief, en kedengkedeng door mijn gedachten. Heerlijk.