De duif fluisterde in haar oor. Dat was nieuw voor hem. Er was haar veel overkomen, maar blijkbaar moesten er ook nog fluisterende duiven aan te pas komen. Ze vertelde het hem tijdens het opscheppen van de soep. Ook die soep was nieuw voor hem; ze had hem zelf gemaakt, althans dat was wat ze beweerde. Ze was tot nog toe nooit verder gekomen dan het koken van water, en zelfs daarvan werd hij zenuwachtig. Hij vroeg zich af wat dringender was, het vragen naar de rede van de soep, of waarom er in vredesnaam een duif in haar oor fluisterde. Maar bij het vullen van het tweede soepbord zei ze: ‘Zeewier. De soep, het is zeewiersoep.’ ‘Weet je zeker dat het dan geen meeuw was, die in je oor fluisterde?’ ‘Het was de duif.’ ‘De duif. Er zijn zoveel duiven. Wie is dan dé duif?’ Uit de blik die ze hem toewierp, begreep hij dat hij niet goed omging met haar pluimveekennis. Wat was er met hen gebeurd, wat in godsnaam was er met hen gebeurd. Wat had hen tot het fluisteren van de duif en zeewiersoep gedreven, wanneer had die waanzin zich tussen hen opgedrongen? Langzaam lepelde hij de smakeloze soep naar binnen, en vroeg zich af wat de duif gefluisterd had.