#153 Kokend en rouw

De duif fluisterde in haar oor: ‘ Het was mijn man.’ Een traan van schuldgevoel loopt over haar wang. Haar gedachten stonden even stil maar werden meegevoerd met de zee van verlangens. “ Jullie godverdomme ste kut duiven ook.” “ Het was mijn moment hoor je! “ “ Mijn moment!” Kaatje geeft de prullenbak nog een trap na, gooit de krant naast zich neer en springt op haar fiets. De wind waait door haar haren, even vergeet ze alle woede als ze aan zijn lippen denkt. De tafel was al gedekt en de kaarsen lagen op het hoekje. Maar toen moest die ronduit er tussen komen. Bij de gedachte alleen al begint ze weer te koken. Zijn lippen hadden de hare al lichtjes aangeraakt, ineens werd het pikke donker. Hij wou het ook dat voelde ze. Maar dan vraagt hij gewoon weer om mijn soep. Het water begint weer te borrelen, alles zakt snel bij de gedachte dat het zaadje is gepland. Geruststellend laat ze zich meevoeren door de wind op weg naar huis. “Zou ze boos op mij zijn?” Vraagt Bas zich af als hij achter de boom vandaan komt. Verontwaardiging verdwijnt als de krantenkop onder zijn neus verschijnt: “ Duif veroorzaakt stroomstoring in Waalwijk.”