#153 Het witte veertje

De duif fluisterde in haar oor dat ze zich sterk moest houden. Een traan rolde over de wang van Nicky. ‘Zo gemakkelijk is dat niet. Ik zit hier maar, te zitten, de dagen af te wachten. En waarom? Omdat men denkt dat ik iets met die zaak te maken heb. Wat kan ik er nu mee te maken hebben? Ik word gewoon gek hier. Kijk, ik praat zelfs met jou, een duif.’ Verontwaardigd draaide de duif zich om en fladderde weg. ‘Bekijk het maar,’ koerde de duif. Een wit veertje dwarrelde door de tralies de cel binnen. Nicky liet zich op haar knieën vallen en keek naar het veertje. Ze strekte haar arm om het veertje op te rapen. Het vloog echter bij elke poging een stukje verder. Zonder haar knieën te verzetten zakte Nicky telkens wat dieper tot ze plat op de grond lag. Ze had het bij deze laatste poging eindelijk te pakken en sloot haar ogen. Onbewust begon ze te bidden tot haar overleden ouders en grootouders, en tot wie dan ook luisteren wilde. ‘Het komt goed,’ hoorde ze de duif zeggen. Ze draaide zich om. De duif was er niet. Enkel, een teken van hoop.