#153 De duif

Ter inleiding verwijs ik naar een 99-woorden verhaal dat ik eerder deze week plaatste in de vaste rubriek van Marije Catsburg: Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen. Voor het gemak plaats ik het verhaal ook hier. Midlifcrisis (99-woorden verhaal) Rond zijn vijftigste belandde Kees in een midlifecrisis. Al twee maanden was hij herstellende van een zwaar ongeval dat hem de rest van zijn leven aan een rolstoel zou binden. Hij had alle tijd gehad om zijn verleden te overdenken en kwam tot de conclusie dat hij roofbouw op zijn eigen en andermans leven had gepleegd. Hij besloot zich te beteren en stelde een stappenplan op. Dagelijkse kerkgang zou zeker helpen. Voorlopig geen alcohol meer en sex zoals het hoort, dus zonder kippen en geiten. Wel moest hij oude vrouwtjes blijven afpersen; zij waren immers zijn bron van inkomsten. De duif … de duif fluisterde in zijn oor … nee, het was geen fluisteren, het was de gewaarwording van fluisteren, een zacht, woordeloos geruis. Een sensatie met een boodschap die Koos aanvankelijk niet begreep en als kolder wegwuifde. Het kon immers niet waar zijn, hij hallucineerde, zo dacht hij, afkick-verschijnselen … al dagenlang geen druppel alcohol gedronken. Zoals gewoonlijk zat Koos in zijn rolstoel voor de Sint Servaas aan het Vrijthof in Maastricht. Hij verkruimelde een homp oud brood voor een handvol duiven. Het waren de enige sociale contacten die hij nog had. Plots kwam er een forse duif aangevlogen, sneeuwwit van kleur. Koos had hem nooit eerder gezien. De andere duiven namen de vleugels en streken neer op de daken rond het plein. De witte liep tot voor zijn rolstoel, draaide daar een paar rondjes en vloog toen met brede vleugelslag op Koos zijn schouder. Daar begon hij te koeren en te smiespelen, wat Koos als inbeelding voorkwam. ‘Ik ben de Heilige Geest’, fluisterde hij, ‘ik kom je helpen het juiste pad te hervinden. Je bent op de goede weg, maar oude vrouwtjes hun spaarcenten aftroggelen moet je voortaan laten.’ ‘Het zijn mijn enige inkomsten’, verdedigde Koos zich. De Heilige Geest ontvouwde zijn plan. De dagen daarna zat Koos midden op het Vrijthof. Voor zijn rolstoel lag omgekeerd een breedgerande hoed. Met een dirigeerstokje zwaaide hij door de lucht en gaf aanwijzingen voor de witte duif. Deze vloog zoals een duif nog nooit gevlogen had. Loopings, duikvluchten, ruggelings en spiraalvluchten. En als een kolibrie hing hij stil in de lucht en vloog zelfs achteruit. Na een serie vluchten landde de duif op de armleuning van zijn rolstoel. Dan werd er enthousiast geklapt door de vele toeschouwers en volgden de donaties in zijn hoed.