De duif fluistert in haar oor. Het is niet meer dan een zuchtje in haar oorschelp, maar ze twijfelt niet over wat ze hoort: “Vertrouw op jezelf lieverd”. Met zijn snavel tikt hij tegen haar goudkleurige oorring, klappert met zijn vleugels en vliegt weg. Ze kijkt het zachtgrijze duifje na en blijft op het bankje achter, alleen. Toch is ze niet in haar eentje. Haar handen legt ze op haar dikke buik. Ze voelt zich verward. De tranen kruipen omhoog, maar ze slikt ze weg. Er zijn er al genoeg vergoten. Onwillekeurig moet ze aan haar oma denken. Zij kreeg regelmatig bezoek van een koppeltje tortelduifjes op haar balkon. Elk jaar zaten zij wel vijf keer te broeden op hun nestje. Als de eitjes uitkwamen belde oma haar vol trots op: “Lieverd, ze hebben weer baby’s. Zo mooi, dat nieuwe leven!” Ze fietste dan naar haar oma, en samen keken ze hoe druk de tortels met hun duivenkinderen in de weer waren. Na enkele weken vlogen de kleintjes alweer uit en zei haar oma steevast: “Het leven is liefde en liefde is loslaten.” Ineens zit ze rechtop. “Oma?” Het is niet meer dan een fluistering die uit haar keel komt. Ze kijkt om zich heen en ziet het tortelduifje een eindje verderop over de grond scharrelen. De woorden van de duif – waren het echte woorden? – herhalen zich in haar hoofd: vertrouw op jezelf. Ze voelt een enorme rust over zich komen. Ze weet het zeker, ze kan dit, in haar eentje. Haar liefde zal groot genoeg zijn. Hij wil het niet, dus ze moet hem laten gaan en daarmee het idee dat ze dit samen zouden doen. Ze wrijft over haar buik. Haar kindje beweegt tegen haar hand. “Het komt goed kleintje,” fluistert ze krachtig . “Jij en ik, we gaan het met zijn tweetjes redden.”