Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#153 - Nieuw leven

28 juli 2017 - 22:20
De duif fluistert in haar oor. Het is niet meer dan een zuchtje in haar oorschelp, maar ze twijfelt niet over wat ze hoort: “Vertrouw op jezelf lieverd”. Met zijn snavel tikt hij tegen haar goudkleurige oorring, klappert met zijn vleugels en vliegt weg. Ze kijkt het zachtgrijze duifje na en blijft op het bankje achter, alleen. Toch is ze niet in haar eentje. Haar handen legt ze op haar dikke buik. Ze voelt zich verward. De tranen kruipen omhoog, maar ze slikt ze weg. Er zijn er al genoeg vergoten. Onwillekeurig moet ze aan haar oma denken. Zij kreeg regelmatig bezoek van een koppeltje tortelduifjes op haar balkon. Elk jaar zaten zij wel vijf keer te broeden op hun nestje. Als de eitjes uitkwamen belde oma haar vol trots op: “Lieverd, ze hebben weer baby’s. Zo mooi, dat nieuwe leven!” Ze fietste dan naar haar oma, en samen keken ze hoe druk de tortels met hun duivenkinderen in de weer waren. Na enkele weken vlogen de kleintjes alweer uit en zei haar oma steevast: “Het leven is liefde en liefde is loslaten.” Ineens zit ze rechtop. “Oma?” Het is niet meer dan een fluistering die uit haar keel komt. Ze kijkt om zich heen en ziet het tortelduifje een eindje verderop over de grond scharrelen. De woorden van de duif – waren het echte woorden? – herhalen zich in haar hoofd: vertrouw op jezelf. Ze voelt een enorme rust over zich komen. Ze weet het zeker, ze kan dit, in haar eentje. Haar liefde zal groot genoeg zijn. Hij wil het niet, dus ze moet hem laten gaan en daarmee het idee dat ze dit samen zouden doen. Ze wrijft over haar buik. Haar kindje beweegt tegen haar hand. “Het komt goed kleintje,” fluistert ze krachtig . “Jij en ik, we gaan het met zijn tweetjes redden.”

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 juli 2017 - 22:29
Ha Hedje72, Wat een lief en krachtig verhaal! Met zo'n oma en de herinnering aan haar vertrouwen in jou zo dichtbij, kun je alles aan. Good luck hoofdpersoon met aanstaande wereldburger-met-bestaansrecht :!:

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2017 - 10:56
Hedje, Inderdaad een lief verhaaltje. Wel een opmerking: het is uitgesponnen geschreven. De opdracht was om het in 200 woorden te doen, deze grens overschrijdt jij ruimschoots. Zou je het compacter kunnen schrijven en de kern in 200 woorden weer kunnen geven?

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2017 - 12:45
Hoi Hedje, inderdaad zeer vertederend, maar ook krachtig; zij neemt zelfverzekerd een besluit om het samen te gaan redden. Heel bijzonder, erg mooi gegeven! :thumbsup: Overigens wel eens met Marceline vwb het aantal woorden.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2017 - 16:28
Dank voor jullie reacties. Ik was uitgegaan van 300 woorden, ik dacht dat dat de opdracht was. Maar ik zie nu dat het er 200 hadden moeten zijn. Ik ga ns kijken of ik het aantal kan terugbrengen.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2017 - 20:43
Ingekort tot 200 woorden: De duif fluistert in haar oor: “Vertrouw op jezelf lieverd”. Verrast kijkt ze het zachtgrijze duifje na als hij wegvliegt en ze blijft op het bankje achter, alleen. Toch is ze niet in haar eentje. Haar handen legt ze op haar dikke buik. Ze voelt zich verward. Onwillekeurig moet ze aan haar oma denken. Zij kreeg regelmatig bezoek van een koppeltje tortelduifjes. Als de eitjes uitkwamen belde oma haar op en samen keken ze hoe druk de tortels met hun duivenkinderen waren. Na enkele weken vlogen de kleintjes alweer uit en zei haar oma steevast: “Het leven is liefde en liefde is loslaten lieverd.” Ineens zit ze rechtop. “Oma?” Het is niet meer dan een fluistering uit haar keel. Ze kijkt om zich heen en ziet het tortelduifje over de grond scharrelen. De woorden van de duif herhalen zich in haar hoofd: vertrouw op jezelf. Ze voelt een enorme rust over zich komen. Ze weet het zeker, ze kan dit, in haar eentje. Haar liefde is groot genoeg. Hij wil het niet, dus ze moet hem laten gaan. Ze wrijft over haar buik. Haar kindje beweegt tegen haar hand. “Het komt goed kleintje,” fluistert ze krachtig . “Jij en ik, we gaan het met zijn tweetjes redden.”

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 juli 2017 - 10:20
Heel graag gelezen. Oma in gedachten koesterend en haar liefde overbrengend op de ongeborene nakomeling. Heel mooi. :o :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 juli 2017 - 11:11
Ik heb het eerste en het herschreven deel gelezen en wil je complimenteren met je keuze om het stukje van de gouden oorring weg te halen. Het gaf mij een beeld van een type vrouw mee die het verhaal helemaal niet nodig heeft. (mijn smileys zijn ineens weg maar een duim voor jou) :)

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 juli 2017 - 12:13
Hedje 72, mooie tekst met een hoopvolle toekomst. Mijn complimenten voor deel twee, geheel eens met Marietje, de zinnen weggelaten, die je verhaal niet nodig heeft. Het wordt er sprekender door!

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
31 juli 2017 - 12:41
Dag Hedje, Een mooi verhaal, hoopvol zijn en vertrouwen hebben is soms wel eens moeilijk. Fijn dat er liefdevolle duiven zijn die ons moed toewensen en zelfvertrouwen geven. Graag gelezen. Je schrijft in een mooie rustige stijl. :thumbsup: