De duif fluisterde in haar oor, dat verlatenheid groeit, als een gemene tumor. Ze probeerde niet te luisteren, maar deed het toch, zoals altijd. Ze zwaaide met haar hand langs haar gezicht. De duif vloog op maar keerde onmiddellijk terug. Anderen vergezelden en krijsten van plezier. Haar blik staarde van de diepte naar de horizon. De stad in miljoenen lichtjes, het vergezicht van zo hoog was ontroerend. Kon ze hier gewoon niet even blijven, en dan weer naar huis, lijmen wat stuk is? ‘Durf je niet misschien,’ zei de duif, ‘of sta je hier gewoon aandacht te trekken?’ Duivens getier en gejuich vulde de nacht rondom haar. Ze kon niet vergeten wat hij heeft gedaan. Ze wou niet meer lijmen, behalve dan zijn lul aan zijn buik, dat had nog enige vorm van gelukzaligheid kunnen brengen. ‘Spring dan toch!’ De duif sloeg haar vleugels in het rond. ‘Spring! Spring! Spring!’ De hele groep koerde nu. Ze bedekte haar oren met haar handen. Een stap verwijderd van de eeuwigheid. De duiven lieten haar niet meer gaan. Ze sloot de ogen, als wist ze niet of dan alles makkelijker ging. Haar vleugels sloegen open en de duiven vlogen mee.