# 153 De fluisterduif

De duif fluisterde in haar oor, maar ze kon hem niet verstaan. ‘Je moet harder fluisteren’, had ze vaker tegen hem gezegd. Het was aan dovemansoren gericht. ‘Wat doet die duif op uw schouder?’ vroegen passanten. ‘Fluisteren in mijn oor’, zei ze. Men keek geïntrigeerd, naar hoe de duif zijn snavel zo diep mogelijk in haar oor stak. Zijn kopje leek te dansen op zijn nek door de keelbewegingen die hij bij het fluisteren maakte. Iedereen hield zich zo stil mogelijk, want ze wilden horen wat er werd gefluisterd. De duif trok zijn snavel uit haar oor en draaide zijn kopje iets schuin en zocht oogcontact met haar. Hij wachtte op antwoord. Ze draaide cirkeltjes met haar hand, beduidend dat hij harder moest fluisteren. Opnieuw stak hij zijn snavel in haar oor. Telkens werd het ritueel herhaald. Het ongeduld bij het publiek werd hoorbaar: ‘Het is nep, een duif kan niet fluisteren. Duiven kunnen alleen alles onderschijten. Ze heeft zeker duivenvoer in haar oor.’ Het commentaar was onvriendelijk en het irriteerde haar. ‘Stil!...’, schreeuwde ze naar de inmiddels gegroeide, scheldende groep mensen. ’Zo, kan ik hem zeker niet verstaan.’