De duif fluisterde in haar oor dat ze een wens mocht doen. Eén enkele wens. De jonge vrouw bewonderde de schoonheid van zijn parelwit verenpak. Ze zag ook de vinnige oogjes, de scherpe snavel, en de met klauwtjes getooide krachtige poten. De vogel combineerde schoonheid met kracht. Zo zou ze zelf graag willen zijn. Dat was zeker een wens. Op dit moment verlangde ze alleen maar om het dier te kunnen vasthouden, zijn zachtheid te voelen en zijn hardheid. Uitnodigend maakte ze een kom van haar handen. De duif roekoede zachtjes en voldeed aan haar wens. Na enkele minuten van innig samenzijn, vloog de duif terug op haar schouder en fluisterde: “Mijn naam is Vrede. Ik zal altijd bij je zijn”.