De duif fluisterde in haar oor en ze wist dat alles goed zou komen. De warmte die haar hart vulde, vertakte langzaam in een veelvoud van weldadige stroompjes door haar lichaam. Het gekoer van de redder op haar schouder toverde haar naar een andere wereld. Het platgetrapte smalle pad dat de goede weg aangaf op de dichtbegroeide heuvel, maakte haar nieuwsgierig naar wie haar waren voorgegaan. De duiven die een verdieping hoger dezelfde weg volgden spoorden haar aan om sneller te lopen. De sprookjeswereld waar ze bovenop de heuvel een glimp van opving gaf haar nieuwe levensenergie. Ze werd gewekt door een hulpverlener die zachtjes informeerde of ze in staat was te gaan zitten. De duif was verdwenen. ‘Weet u nog wat er gebeurd is, mevrouw?’ Het leek alsof er een radertje in haar hersenen verschoven was en ze de losse fragmenten niet meer kon uitbouwen tot een samenhangend geheel. Wie was het? Ze wist zeker dat ze haar aanvaller kende maar gezicht en naam waren zoek. In de weken daarna gaf de sprookjeswereld, die ze op elk moeilijk moment weer even kon oproepen, haar de kracht om zich niet te laten meesleuren door de angst van het ‘niet weten’.