De duif fluisterde in haar oor: “zeg niets, dit is gevaarlijk.” Dus zei ze niets. De lippen van de man tegenover haar spanden zich, kwamen los van elkaar, plooiden zich in ingewikkelde vormen, dansten met elkaar. Totdat ze stil hielden, wachtend op haar lippen om te ontdooien. Zijn vingers tikten op de tafel, zijn ogen vuurden verwachtingen op die van haar af. Ze draaide haar hoofd enkele centimeters opzij. De duif schudde zijn kop. Ze knikte kort en hield haar lippen op elkaar. Het tikken van zijn vingers werd harder en sneller, terwijl zij als een standbeeld bleef zitten. Een langgerekte zucht voordat de vragen weer begonnen te stromen. Ze luisterde niet, wilde niet in de verleiding komen om te antwoorden. De enige naar wie ze veilig kon luisteren was de duif. Stoelpoten schraapten over de vloer en met dreunende passen liep de man naar de deur, die geopend werd door een kleinere man. “Ze zegt nog steeds niets, geen woord, geen zucht, geen kreun, helemaal niets!” “Misschien praat ze morgen.” Dezelfde zin als elke dag. Met een doffe klap viel de deur dicht. De duif spreidde zijn vleugels. Hij was vandaag niet meer nodig.