Vorige week, op onze eerste afspraak, was het alsof ik hem al jaren kende. Een vriendschap die eeuwen geleden werd gesloten, en nu het amicaal weerzien tegen een waarschijnlijk onherkenbaar decor. Geen wonder dat we het zo goed konden vinden, elkaar geruststelden in onze onzekerheden en een of ander diep gesprek hadden over de invloed van familie op je persoonlijkheid. Geen grote verrassing dat we elkaar vaker wilden zien. Hoe vaak gebeurt het dat je iemand tegen komt waarmee het ongecompliceerd klikt? Hem gebeurde het vaker. Dat stelde me een beetje teleur, het haalde toch wat van de magie weg. Mij gebeurt zoiets nooit. Ik vind niemand aardig, laat staan dat het klikt. Halverwege de week zagen we elkaar even en hadden we het over relaties. Een schunnig thema. Ik deed er wat lacherig over. Een relatie is behalve ongedefinieerd, met name overschat en cultuurbepaald. Veelal gebaseerd op bezitsdrang en onzekerheid in plaats van vertrouwen en vrijheid. Al met al geen gelukkig vooruitzicht en bovendien waren wij vrienden. Gisteren ging ik in mijn eentje naar de bioscoop, en terwijl ik half in slaap viel in de zachte rode stoel dacht ik aan hem. Ik wilde hem zien, dit weekend. Hij kon niet, hij had een evenement waar hij wel zin in had. Ik was boos. Chagrijnig. Ik werkte over, sportte, kookte, belde met familie. Ik huilde om frustrerend nieuws op het journaal. De avond viel zwoel op mijn dak. Ik deed waar ik altijd van geniet, muziek, wijn en voeten op de balkonreling. Ik zuchtte. Vloekte. Wiebelde en viel bijna met stoel en al om. Langzaam kroop de donkerte naar de beneden en de volle maan omhoog, als een vriend van lang geleden.