#150 verkeerd licht

In de kille oktobernacht bewoog de maan in haar volmaakte naaktheid tussen de sterren. Een oud elektrische kacheltje deed zijn best om het zomerhuis te verwarmen. Op een avond als deze trok hij zich hier terug. In het volle maanlicht kwam zijn hoofd tot rust. Zijn littekens brandden op zijn lijf. Met koud weer werd het erger, de huid werd droger en trok het strak. Met een zucht blies hij een wolk rook uit. Het kringelde langzaam rond zijn ogen. Op een bovenverdieping ging het licht aan. Twee grote ramen toonden haar terwijl ze door de slaapkamer heen liep. Een handdoek om haar lijf geslagen en haar natte haren nog druipend op haar schouders. Ze zocht iets in een la, pakte het en ging voor de spiegel staan. Bij iedere armbeweging verschoof de handdoek en gleed uiteindelijk elegant langs haar buik en heupen naar beneden. In gedachten sloot hij zijn ogen, zijn handen werden de kam door haar haren, voorzichtig strelend ontwarrend tot het moment kwam om als de handdoek langs haar lichaam te glijden. Eerst haar borsten, de tepels hard, hij zou ze kussen. Overal waar zijn handen gingen zou hij haar kussen, met zijn tong zou hij haar proeven, haar borsten, haar buik, langs haar heupen naar beneden en dan weer omhoog, haar knieën, haar dijen en uiteindelijk haarzelf. Met zijn handen, zijn lippen, zijn tong zal hij haar binnenin ontmoeten. Hij keek naar boven, ze keek terug, en hij zag haar zoals hij haar het liefste zag: volledig naakt en kwetsbaar, maar krachtig boven alles uit. De gordijnen gingen dicht, het licht uit. Het was tijd om naar binnen te gaan. Hij sloop de trap op, bij haar deur bleef hij staan. Een klopje en er was een grens overschreden. Maar vanavond niet. Vanavond was het licht te fel.