‘Ik wil de maan spelen,’ zei ik. ‘Dat kan niet,’ hoorde ik lachen, ‘er speelt geen maan mee in dit stuk.’ Maar de regisseur glimlachte vriendelijk naar me. ‘Dat is goed,’ zei hij, ‘daar zorg ik voor.’ De voorstelling werd een groot succes. In het begin probeerden mijn medespelers nog alle aandacht naar zich toe te trekken. Bombastisch werkten ze zich door dialogen, actiescenes, romantische scenes en wat dies meer zij, maar toen ze merkten dat de aandacht van het publiek uitsluitend gericht was op de maan, pasten ze hun spel aan. Ze dempten hun stemgeluid en vertraagden hun bewegingen, zodat het verhaal niet meer stoorde en mijn subtiele acteerwerk goed tot zijn recht kwam. Na afloop van het stuk was er een staande ovatie en glunderend omhelsde de regisseur me. Nog steeds hebben ze het in mijn geboortestad over die gedenkwaardige avond. En ik? Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn internationale carrière dank aan die vriendelijke regisseur die mij de maan liet spelen.