#150 - En ik huilde

Ik herinner me nog goed dat ik vroeger bijhield op welke dagen er een volle maan zou zijn. Normaal zou ik altijd zo snel mogelijk na het eten naar mijn kamer vluchten en naar bed gaan, want beneden zou ik alleen maar uitgescholden worden, of juist compleet genegeerd. Ik was toen twaalf jaar. Op de dagen dat er wel een volle maan was ging ik ook zo snel mogelijk naar mijn kamertje, maar dan bleef ik altijd in bed wachten, met mijn ogen open, starend naar het plafond. Wachtend tot de maan boven aan de hemel zou staan, tussen de sterren. Normaal ging ik altijd snel slapen zodat ik niet aan mijn ouders hoefde te denken. Wanneer ik moest wachten op de maan was dat het enige waaraan ik kon denken, iets anders was er niet in mijn leven. Geen vrienden, geen kinderfeestjes en ook niet buitenspelen met kinderen. Helemaal niets. Dus bleven mijn gedachten steeds gefixeerd op de ruzies die mijn ouders hadden, naar het moment dat mijn vader mijn moeder sloeg. Zo hard. De klap kan ik nu nog steeds horen. Nu zit er groot gat in mijn leven. Mijn vader was ervandoor gegaan, mijn moeder zit nu alleen nog aan de drank. Wanneer de maan eindelijk aan de hemel stond sprong ik altijd uit bed en staarde ik er minutenlang naar. Die volle maan was de enige link naar iets anders, een ander leven op een andere planeet. Dat vond ik er zo mooi aan, het gaf me de hoop dat er ergens een ander leven op me stond te wachten. Net iets daarna voelde ik me altijd klein, overrompeld. Ik voelde me alsof ik bleef krimpen. Dan ging ik altijd op de rand van mijn bed zitten. En ik huilde.