Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#150 - En ik huilde

Ik herinner me nog goed dat ik vroeger bijhield op welke dagen er een volle maan zou zijn. Normaal zou ik altijd zo snel mogelijk na het eten naar mijn kamer vluchten en naar bed gaan, want beneden zou ik alleen maar uitgescholden worden, of juist compleet genegeerd. Ik was toen twaalf jaar. Op de dagen dat er wel een volle maan was ging ik ook zo snel mogelijk naar mijn kamertje, maar dan bleef ik altijd in bed wachten, met mijn ogen open, starend naar het plafond. Wachtend tot de maan boven aan de hemel zou staan, tussen de sterren. Normaal ging ik altijd snel slapen zodat ik niet aan mijn ouders hoefde te denken. Wanneer ik moest wachten op de maan was dat het enige waaraan ik kon denken, iets anders was er niet in mijn leven. Geen vrienden, geen kinderfeestjes en ook niet buitenspelen met kinderen. Helemaal niets. Dus bleven mijn gedachten steeds gefixeerd op de ruzies die mijn ouders hadden, naar het moment dat mijn vader mijn moeder sloeg. Zo hard. De klap kan ik nu nog steeds horen. Nu zit er groot gat in mijn leven. Mijn vader was ervandoor gegaan, mijn moeder zit nu alleen nog aan de drank. Wanneer de maan eindelijk aan de hemel stond sprong ik altijd uit bed en staarde ik er minutenlang naar. Die volle maan was de enige link naar iets anders, een ander leven op een andere planeet. Dat vond ik er zo mooi aan, het gaf me de hoop dat er ergens een ander leven op me stond te wachten. Net iets daarna voelde ik me altijd klein, overrompeld. Ik voelde me alsof ik bleef krimpen. Dan ging ik altijd op de rand van mijn bed zitten. En ik huilde.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het eerste deel vind ik erg beschrijvend en vertellend, waardoor ik met een bepaalde afstand lees. Maar dan komt het tweede stuk, wauw! De laatste twee alinea's vind ik echt heel mooi, symbolisch en hoopvol. Beeldend en vol gevoel geschreven.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een emotioneel verhaal met daarin een levensgrote rol die weggelegd is voor de volle maan. Als de maan kon praten vermoed ik dat zhij zou zeggen: 'Dankjewel en graag gedaan. En je weet: ik blijf dag en nacht aan de hemel staan'. Bedankt voor het delen van dit verhaal!

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Wat een triest verhaal Meikepeik. Ik hoop dat het fictie is. Het deel waarin de maan als enige afleiding wordt beschreven en het gevoel dat je daarbij beschrijft komt binnen.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Meikiepeik, Een heel gevoelige vertelling. Graag gelezen. Ik voelde mee met de kleine jongen. Pindarots heeft er een mooi gedicht bijgeschreven. Tja, de opdracht om over de volle maan te schrijven heeft veel mooie, emotionele en bangelijke verhalen opgeleverd. "Bangelijk" is een vlaams woord. Ik vind het treffend. :p Ik denk niet dat het in het groene boekje te vinden is.