Ze had het vele malen horen citeren: Na je vijftigste verjaardag ga je Abraham ontmoeten. Dan begint het echte leven. Ze was nu drie-en-vijftig, maar de oude, wijze, grijze profeet was nog niet langs gekomen. Ze had hier en daar een graantje wijsheid mee kunnen pikken, ze had een paar jaar dure kapperskosten achter de rug om de eerste grijze haren weg te foefelen en de spiegel vertelde haar dagelijks dat ze niet meer de mooiste van het land was. Haar nest was leeg, naar een carrière kon ze fluiten, een man om haar zijn wil op te leggen daar had ze geen zin in. De troost van één of ander geloof kon ze missen als kiespijn. Als een Farizeeër of Schriftgeleerde haar wilde bekeren, vroeg ze steevast of zijn God uit de hemel was nedergedaald, om pen en papier had gevraagd en voor verbaasde ogen de leerstellingen op schrift had gezet. Met een meewarig hoofdschudden over zulke ketterse gedachten, haastte de fanatiekeling zich het huis uit. Haar leven was een lege schil. Het vruchtvlees was verorberd. Nu restte haar nog leegte. Afstoffen, stof zuigen, het bed opmaken, de kattenbak verschonen, de hond uitlaten. Op een nacht kreeg ze een droom. Er werd gezegd: “Lees de Bergrede”. In haar afgestompt brein kwam tergend langzaam een herinnering boven. Het gaan naar de Zondagsschool. De verhalen uit de Bijbel. "Zalig zij de mens die vernedert wordt, zalig de armen van geest, klop en ge zult antwoord krijgen en nog zo veel meer van die mooie uitspraken." Ze ging aan tafel zitten, pakte pen en papier, met het plan om de auteur van de Bijbel eens flink van repliek te dienen. Een niet te stuiten woordenstroom sprong spontaan uit haar ziel omhoog. Ze schreef haar eerste brief, haar eerste gedicht, haar eerste column. Abraham had haar toch gevonden.