‘Hoe zou je het vinden als ik een dag minder ga werken?’ We zitten in ons favoriete restaurantje en vieren dat ik zojuist een eerste prijs heb gewonnen met een kort verhaal. ‘Wat?!’ ‘Ja, dan heb ik meer tijd om te schrijven.’ ‘En ons inkomen dan? En je carrière? Je denkt toch niet dat ik in ga leveren.’ Ik duw mijn bord weg, een zwaar gevoel nestelt zich in mij. ‘Ik ga even roken.’ Zijn stoelpoten maken een krassend geluid. Ik denk aan het plezier dat ik als kind had in het schrijven van verhaaltjes. De vrijheid die ik voelde als ik van alles bedacht. Mijn enthousiasme op school als er van alles uit borrelde wat niet mocht en de uren die ik vervolgens op de gang doorbracht. De meester die mij door de gang sleurde. Mijn moeder die mij vertelde dat ik niks te willen had en dat ik moest leren luisteren… Hij komt weer tegenover mij zitten. ‘Ik dacht als jij nu…’ Ik zie zijn lippen bewegen en bedenk hoe ik hem altijd zijn zin gaf. ‘Ik moet helemaal niks!’ Ik breng mijn gezicht dicht bij het zijne terwijl ik mijn ogen dichtknijp. ‘Waarom stop jij niet met roken?’ Hij deinst een stukje terug. ‘Ik bepaal zelf wel of ik rook of niet.’ Zijn ogen gaan het gevecht aan met de mijne. ‘Precies!’ Ik kijk hem net zo lang aan tot hij zijn ogen neerslaat. Het zware gevoel verdwijnt. ‘Ook nog een wijntje?’