# 149 - Mijn Congolese creatieveling Marceline

‘Maman? Fanta? Bananes?’ In een rij ambulante handelaren kies ik voor Marceline. Zij straalt moed uit als vrouw alleen met een klein kind. Marceline staat met haar handel voor een uitgebrand pand, zonder ramen, zonder deuren. Zij woont er, mijn hotel ligt aan de overkant. Iedere dag ga ik bij haar langs. Ze wacht op me en straalt. Haar man is soldaat in het Oosten in een schimmig regeringsleger en stuurt haar over de grote rivier proviand. Zij komt op mijn kamer en neemt mijn was mee. Geurend komt het de volgende dag terug. Zij pakt mijn hand en wij lopen over de markt waar afgehouwen apenkoppen mij afschrikken. Wij zitten in een taxi met boeken voor scholen en een uitzinnige massa mensen slaat op de taxi in. Marceline schreeuwt dat ‘maman’ goed is en wij rijden verder. Ik raak door mijn garderobe heen – voorziene reizen van een week worden zes weken - en Marceline naait haar wikkelrokken aan elkaar waar ik wel op recepties uitscheur. In de wandelgangen verbied ik een generaal op haar huis te laten schieten omdat een telefoonmaatschappij het wil innemen. Tussen mijn reizen door spaart Marceline en koopt een schilderij voor mij. Trots neemt zij mij mee naar een atelier. Tranen stromen over mijn wangen. Nu schrijft zij berichten: ‘Maman, als er een voetbalwedstrijd is op teevee - en ik zie het beeld voor me van tientallen mensen op straat voor een teevee – dan kijk ik of je op de tribune zit.’ Eli, haar zoon, stuurt ook berichten. Van het geld dat ik zijn moeder voor zijn school gaf werd zij beroofd, zegt hij. Eli wordt geen president van de Congo zoals ik wilde. Hij hangt met een petje langs de kant van de weg rond.