Fel slaat zij het deurtje van de magnetron dicht. ‘Weer heb je twee minuten van mijn leven gejat,’ schreeuwt zij tegen het ding dat al meer dan vijftien jaar in een hoek op het keukenblad staat. Met een kop gloeiende fatburn tea zit zij achter de computer. Het is elf over vijf en al licht. Naast dat zij een deadline heeft te respecteren van een vertakte vertaling over financiering van terrorisme, moet zij haar manuscript doornemen. Ze begint haar hoofdpersoon, Jitzak, te haten. De Joe Cocker-stem, de eindeloze liefdesverklaringen, het verraad. Haar vingers hollen over het toetsenbord, een eindeloze reeks letters spat uiteen in de zon die genadeloos door het raam valt. Zij ziet niets meer, kijkt naar een stoel en heeft even geen idee hoe het voorwerp genoemd wordt. Is er nog melk waarin ze havermout kan plempen? De mag ontsluit zich om de brij op te warmen. Tegen de avond opent hij zijn muil voor iets dat de groenteboer maakte. Ze telt tweeduizend elf vertaalde woorden. Was het nu acht of elf cent per woord? Jitzak grauwt, hij wil aan zijn trekken komen. Ze schenkt zich een glas whiskey in die niet in de mag hoeft. Whiskey met een e omdat zij in Ierland met hem was, niet in Schotland. Weer overvloeien zij in elkaar.