#148 De trein die niet kwam

Marieke haastte zich. Ze moest de laatste trein halen, maar was te laat vertrokken. Zoals altijd eigenlijk. Ze trok haar mooiste jas aan, een lange mantel van beige katoen. Ooit gekregen als cadeau van Johan. Aan Johan denken deed pijn, maar ze kon het niet laten. “Waar ga je naartoe?” Zuchtend draaide Marieke haar hoofd richting de slaapkamer. Haar poging om zo stil mogelijk het huis te verlaten, was mislukt. “Ik ga naar moeder.” “Blijf je niet te lang weg? Je moet me nog helpen me te wassen en ik wil niet te laat naar bed.” “Natuurlijk Steven, maar ik heb haast, ok? Tot straks.” “Tot straks dan. Blijf niet te lang weg hé!” Om haar ergernis te beteugelen, richtte ze haar aandacht op het uitzoeken van passende schoenen. De bruine laarzen pasten niet onder haar beige jas, haar blauwe enkellaarsjes moesten eigenlijk nog naar de schoenmaker… Uiteindelijk trok ze haar chique zwarte pumps aan, griste haar sleutelbos van het kastje in de gang. Haar trouwring liet ze achter. In haar haast vergat ze de voordeur op slot te doen, maar waarom zou ze ook? Met zestig kilometer per uur raasde Marieke over de dertig-weg. Ze kon het nog halen! Volgens de ingebouwde klok op haar dashboard had ze nog vijf minuten. Bij de spoorwegovergang stapte Marieke uit de auto. Opgelucht dat ze het gehaald had, ging ze langs het spoor staan, wachtend tot haar trein zou komen. Tien minuten wachtte Marieke langs het spoor. Er passeerde geen andere auto’s. Ze was helemaal alleen. Eindelijk. Op haar smartphone controleerde ze of er vertraging was. Het duurde lang voordat de woorden die Marieke las écht tot haar doordrongen. "Door een ongeval met een persoon rijdt deze trein vandaag uitzonderlijk niet…"