Laura had alles wat haar hartje begeerde. Een echtgenoot, een zoontje en een dochtertje, een hond en een kat, die allemaal samen in een gezellig huis woonden. In de tuin groeiden rozen en bloeide er elk jaar een appelboom. Ze was op bezoek geweest bij de huisarts en had van hem de bevestiging gekregen dat ze zwanger was. Nu zou haar gezinnetje compleet worden. Drie kinderen hebben was altijd haar wens geweest. De eerste baby had zich al in de eerste maanden van haar huwelijk aangemeld en het jaar daarop was het tweede kind geboren. Het jongste kind was nu acht jaar en Laura had de hoop al opgegeven om het zalige gevoel van zwanger te zijn, nog eens te mogen beleven. In de namiddag van 27 december was Laura druk bezig in de keuken toen ze een lichte trekking in haar onderlichaam voelde. Was dit nu een wee of niet? De dokter had gezegd dat ze de baby eerst half januari kon verwachten. “Dat komt me goed uit”, had hij gezegd. “In de kerstvakantie ben ik in Zwitserland. Begin januari ben ik terug.” “Ik moet de bevalling vlugger laten verlopen”, ging het door Laura's hoofd. “Het kind moet voor middernacht geboren zijn.” De onervaren jonge dokter van wacht had niet in de gaten dat zijn kraamvrouw veel te hard had geperst. Het kind was er, gezond en wel, maar Laura had met een laatste enorme perswee de baarmoeder doen scheuren. In paniek werd er door de luidsprekers om een gynaecoloog geroepen. Laura voelde zichzelf wegglijden. Haar laatste gedachten gingen naar haar echtgenoot met drie kinderen waaronder een baby. Een gynaecoloog kwam, zag en overwon. Laura werd op het nippertje gered. De baby was geboren om 23 uur 45 minuten. Ook op het nippertje.