Ik ben nooit een nachtmens geweest, tot een slapeloze nacht me de stad indreef en ik bevangen werd door donkere steegjes, obscure schimmen en helse geluiden. Het is toen en daar dat ik een wereld ontdekte waarvan ik niet eens wist dat hij bestond. Geen wereld vol schijnheiligheid en valselijk geluk, maar een compromisloze teloorgang van de menselijkheid die door de verlaten straten en parken dwaalt. De eerste nachtelijke verkenning doorheen de stad was ik vervuld met angst en afschuw die me de rest van de dag dicht bij het toilet deed uithangen. Ik had genoeg gezien, overtuigde ik mezelf. Maar toen de volgende nacht viel, trok ik alweer de deur achter me dicht. Ik schuur dicht tegen de huisgevels aan, uit de gloed van de straatverlichting. ‘Of ik iets nodig heb?’, vraagt iemand die uit een deurportier stapt. Ik trek mijn schouders op, probeer onzichtbaar te blijven. De zeven hoofdzonden verbleken bij de kwaden die zich afspelen in de donkerste hoekjes van de stad. Verraad, verkrachting en moord, alles weggespoeld met drank en drugs; wie lang genoeg blijft rondhangen ziet het hier allemaal. De kortste nacht van het jaar verhoogt de nervositeit ten top. Wat deze nacht gebeuren moet, staat onder veel grotere tijdsdruk. Een kluizenaar die door de straten dwaalt valt niet op als anonimiteit deel is van de straat. Ik luister, ruik en observeer, uren na elkaar, tot het rode neonlicht achter het raam me naar haar toe zuigt. Haar witzijden kleed is een baken in het donker. Ze weet dat ik kom, als de nacht op zijn einde loopt. De langste dag verlengt mijn eenzaamheid, die nu bij haar verloren gaat. Bij zonsopgang vloeien verdraaide verhalen uit de pen. De harde waarheid van de nacht wordt leugenachtige romantiek die bij daglicht de wereld weer gelukkig maakt.