#147 Midsommar

Haar witte jurk hing al klaar, gestreken en wel. Terwijl zus Malin bloemen in haar haar vlocht, stelde Ingrid zich de dag voor. Elk jaar vierde het dorp feest vanwege de zonnewende. Eerst werd de Midsommarboom geplant en vervolgens versierd met linten, berkenbladeren en bloemen. Een prachtig gezicht was dat, die feestelijk opgetuigde boom. Het echte feest barstte dan los. Iedereen die een muziekinstrument bezat, haalde dat tevoorschijn en er werd gedanst, gedanst in het feeërieke licht tot de slaap overwon. Ingrid wilde even ontsnappen aan het lawaai. Zomaar een eindje wandelen, zonder doel. Het gras was vochtig onder haar blote voeten. Na een minuut of wat werd het doodstil om haar heen. Het was of zelfs de wind zijn adem inhield. Daar lag het meer. Ze kneep haar ogen samen. Zag ze iemand zitten op de steiger? In het vreemde licht was het moeilijk te zien. Een donkere gestalte, verder niet. Toen ze op de steiger stond, draaide hij zich om. Haar hart sloeg over: hij leek sprekend op de jongen op wie ze al twee jaar verliefd was. Maar iets was er anders. Zijn volledig zwarte ogen riepen haar en ze kon geen weerstand bieden. Als in trance liep ze verder. Het was drie uur 's nachts en het feest liep ten einde. De kinderen hingen tegen hun moeders aan. Die waren zachtjes aan het praten over de gebeurtenis die jaarlijks op deze avond opgerakeld werd. Dit jaar zeker, exact honderd jaar na de verdwijning van Lukas. Tijdens het feest van de zonnewende was hij opeens weg. Dagen, weken hadden de dorpsbewoners gezocht, maar Lukas was nooit meer teruggevonden. Malin rekte zich uit. Ze ging ook maar naar bed. Even keek ze naar de lucht. Daar, heel in de verte, stond een nieuwe ster. Malin zag het niet.