# 147 Zonnewende

Bvagl en Sompl hebben lang uitgekeken naar het duivelsfeest van 2017. Traditioneel begint dat feest precies op de noentijd van de langste dag van het jaar. Starnakel nakend verzamelen zich dan de feestgangers bij de grote oude eik, waar opper-toverkol Magillie Raccoon spreuken uit haar Zwarte Boek voorleest. Dan volgt een opdracht, die zo geheim is, dat deze slechts fluisterend mag worden doorgegeven en ten hoogste één dag mag worden onthouden. De feestgangers moeten daarom in één teug een volle schedelinhoud van de toverdrank ‘mist, bloed en draken’ achteroverslaan. Daarmee worden zij 24 uur onzichtbaar én geraakt hun geheugen na die tijd in de vergeet-modus. Magillie Raccoon heeft zich intussen mentaal voorbereid op deze bijzondere jubileum-editie van dit festijn. Het is immers de dertiende keer dat zij in deze rituelen voorgaat. Zij heeft zich dertien dagen en nachten teruggetrokken op een Oostenrijkse berg om de oude geschriften te herlezen. Tot slot heeft zij een bijzondere vlindertuin bezocht. Dat laatste had zij beter niet kunnen doen... Bvagl en Sompl trekken hun kleren uit en stellen zich op bij de oude eik, waar andere feestgangers al onwennig in hun blootje om zich heen staan te kijken, sommigen de handen verlegen voor hun plasser. Precies op de noentijd komt een grote gitzwarte kraai aanvliegen, die met een luid ge-kra-kra landt op de onderste tak van de oude eik. Dan klinkt er een harde ‘plof’ en uit de snavel van de kraai rolt een donkergroene mistwolk tot op de grond. Als de mist optrekt wordt een prachtige fee in een doorschijnend gewaad zichtbaar, zoals ook de indruk zichtbaar wordt die zij maakt op de meeste mannelijke aanwezigen. Glimlachend kijkt zij iedereen aan met haar vriendelijke, blauwe ogen. Als zij daarna spreekt, is het alsof kleine zilveren belletjes tingelen in een zuchtje wind. Zij schenkt hen mede in gouden bokalen, met knapperige honingkoekjes erbij. Als in trance vallen de feestgangers elkaar in de armen en dansen tot ver na zonsondergang bij de oude eik, onder het zingen van ‘All you need is love.’ ‘s Avonds keert het schrijversvlindertje, dat alles van achter de oude eik had aanschouwd, tevreden glimlachend terug naar haar vlindertuin. Zij was die ochtend driemaal rond het kwaadaardige hoofd van Magillie Raccoon gefladderd en had daarmee de opper-toverkol ongemerkt veranderd in een zonnefee, vermomd als kraai.