Een gelukzalige glimlach verwarmt zijn koude gezicht. Bart, die zijn hele leven slechthorend is geweest, ziet zijn moeder lachen naar hem. Hij herkent haar zwarte glanzende haren, hangen nu losjes in mooie golven over haar schouders. Daar is ook zijn vader, de man met zoveel ideeën, altijd in voor een grapje. Bart ziet hem weer toveren met kaarten, schaterlacht nu, hij ziet dat zijn vader de kaarten uit zijn mouw haalt! Dat is hem als kind nooit opgevallen. De snodaard! Het licht om Bart heen is zo prachtig helder hemelsblauw. Het trekt hem, zou het daar zijn? Bart voelt zich licht worden, dan ineens steekt er een lelijke pijn in zijn rug en is het mooie blauw weg. Hij kijkt in de ogen van zijn jongste dochter: ‘Marie, ben jij het?’ vraagt hij met zijn staccatostem. ‘Ja, pap, ik ben het, heb je weer pijn? Je lachte net, maar nu kijk je heel anders. Zal ik op de knop van de pomp drukken?’ vraagt Marie in doventaal met handgebaren. ‘Doe maar, dan zal het zo meteen weer beter gaan,’ antwoordt Bart. Bart ontmoet weer zijn moeder, ze strijkt door zijn haar. Gek is dat, ineens heeft hij weer een volle bos krullen. Zijn stekende pijn glijdt helemaal weg, vroeger hielp haar koude rode zakdoek ook altijd op de pijnlijke plek. Hij grinnikt erom, opent zijn ogen en zachtjes, maar toch heel duidelijk zegt hij: ‘Het is echt hier heel fijn. Dank jullie wel.’