Nadat Paul op veertigjarige leeftijd was gestopt met voetballen, werd hardlopen zijn nieuwe passie. Nu, dertig jaar later, was hij er aan verslaafd. Bijna dagelijkse liep hij zijn duurloop van ruim vijftien kilometer. Steeds harder, steeds sneller moest het. Ook vandaag wilde hij zijn vaste route in een recordtijd proberen te lopen. Ondanks de inspanning, genoot Paul elke keer volop van de natuur en het vrolijke gezang van de vogels. Hij voelde zich ook nu weer bijzonder bevoorrecht. Op een bospad liep hij een man tegemoet met een loslopende herdershond. Ineens vloog het beest op hem af en hapte. Boos schreeuwde Paul naar de wandelaar: ‘Hé klojo, je moet die rothond aan de lijn houden.’ ´Waarom, hij doet niks, hoor.´ ´Heb je verdomme niet gezien dat hij mij beet?’ ‘Je fantaseert maar wat, kerel.’ ‘Oh ja? En wat is dit dan?’ Paul toonde zijn bloedende heup. ‘Valt toch wel mee, man. Over een paar dagen zie je er niets meer van.’ De man wandelde ongestoord door, Paul verbijsterd achterlatend. De lol was er meteen van af en hij ging rechtstreeks terug naar huis. Daar werd de pijn van de beet wat gevoeliger. Ondanks een grote pleister, werd het de dagen erna steeds heftiger, met gevolg dat er uiteindelijk een ernstige ontsteking ontstond. Zes weken was Paul uit de roulatie met gevolg dat zijn conditie helemaal opnieuw moest worden opgebouwd. De poging om zijn record te breken zou hierna niet meer lukken.