#145 Daarom hou ik zo van je

Voorzichtig zet Inge de zware mok met thee op de salontafel. “Groene thee met honing.” Marieke laat haar handen iets zakken waardoor haar natte, blauwe ogen zichtbaar worden. “Lekker, dank je,” fluistert ze. Inge kijkt op de klok, het is kwart over twaalf ’s nachts. Ze gaat naast Marieke op de bank zitten. “Was het eten met Peter niet fijn?” Marieke haalt haar neus op en veegt met haar hand wat snot weg. “Het was heel fijn en het leek zo goed te gaan, Inge, echt. Hij was zo leuk en lief. En we gingen eindelijk naar zijn huis.” Ze sluit haar ogen en is even stil. Inge knijpt bemoedigend in haar hand. Inge hoort Marieke diep ademhalen. “We gingen naar bed. Hij kuste me zo zacht. We wilden allebei meer, al zo lang. Dus ik trok zijn kleren uit en hij die van mij, hij begon me harder te zoenen, overal, in mijn hals, mijn borsten, mijn buik, het was zo lekker.” Inge luistert ingespannen, er ontstaan denkrimpeltjes in haar voorhoofd. “Hij ging bij mij naar binnen, we hadden seks en ik dacht echt dat hij nu van mij was. Maar toen –“ Marieke slaat haar handen weer voor haar gezicht en kreunt. Inge streelt haar haar. “Toen kwam hij klaar en zei hij haar naam, wel drie keer. Ik heb hem meteen weggeduwd. Hij snapte het probleem niet. Dat is verdomme toch duidelijk, als je bij het klaarkomen de naam van een ander zegt?” De vlecht van Inge valt opzij als ze haar hoofd schuin houdt. “Wat is klaarkomen mama?” Marieke kijkt opzij en lijkt Inge nu pas te zien. Ze zucht. “Soms vergeet ik dat je pas elf bent. Ik zou je dit helemaal niet moeten vertellen.” “Dat geeft niet mama, ik ben allang geen kind meer.” “Dat weet ik lieverd, daarom hou ik zo van je.”