Truus Bij alles wat ik doe trapt mijn lichaam op de rem. Tegelijkertijd praat een stem op mij in dat ik mij niet zo moet aanstellen. Die stem, dat is Truus. Ze foetert mij continu uit. Het hardst haalt ze naar mij uit als mijn grijze massa in de knoop ligt. Ik ben me nooit echt bewust geweest van haar aanwezigheid, totdat ik te horen kreeg dat mijn lichaam en ook mijn geest zich door chronische ziekte niets meer aantrekt van mijn leeftijd. Mijn werk heb ik moeten opgeven en vanaf dat moment laat Truus pas echt van zich horen. Als een mantra herhaalt ze dat ik niks waard ben en mijn leven geen nut meer heeft. Jammer voor Truus. Ze is altijd bij me geweest en probeert al jaren mijn zelfvertrouwen te ondermijnen. Mijn pech dat ik ziek ben geworden is ook de hare. Hierdoor heeft zij haar hoofd te ver boven het maaiveld uitgestoken en haar ware aard laten zien. Ja, mijn zeer ondermijnende gedachte heeft een naam maar haar invloed mag deze niet hebben. Niet meer. Dag Truus!