'Play it again, Sam,' fluister ik naar de merel die hoog in de berkenboom zingt. Ik verbind me aan een van de grootste collectieve leugens uit de filmgeschiedenis. De nooit uitgesproken zin werd iconisch. Hij heeft een apart deuntje, deze merel. Ik herken het. Ik herken hem. Iedere dag weer. Ik maak muziek, maar ben geen musicoloog. Dus kan ik alleen zeggen dat het, naar mijn idee, een raar loopje is. Voor een merel. Een uitleg heb ik niet. Alleen oren, en een hart. Ik zou willen dat ik het had bedacht, dat loopje, zoals Chuck Berry ooit de riff van Johnny B. Goode. Maar het zou een leugen zijn, die zich bovendien niet leent voor een elektrische gitaar. Dus kan ik alleen maar luisteren; iedere ochtend en iedere avond, en me verwonderen over een merel die iets fluit dat uniek is en niet vertaald kan worden. Hoeveel mis ik dan? Ik moet blijven zitten, op deze plek. Roerloos. De aarde draait. De merel fluit. In de vijver demonstreert een kikker de perfecte schoolslag. 'Play it, Sam.'