Knerpend zei ze in het ziekenhuis dat ik dood voor haar was hoewel ik nog wel leefde. Waarom zei je dat, wil ik haar nog steeds vragen. Mijn angst kristalliseert zich in mijn zus. Ik zie haar overal, met name in mijn spiegelbeeld. Haar huid vlekkelozer dan de mijne, haar neus rechter, de lippen voller. Haar ogen ken ik niet meer, wel herinner ik mij haar handen die plukken haar uit mijn hoofd trokken en haar armen, jaren later, gebogen onder giften. Ik kreeg de jurkjes waar zij uitpuilde en hoorde haar huilen in haar bed. Met de man die zij het hardst en verst van zich aftrapte trouwde ze. In het zwart en ik kleedde me in het wit. Onnozele gasten vroegen of ik de bruid was, niet voordat ik plaste langs de kant van de weg, opgezogen in de lens van haar camera. Hoorde ik haar lachen, ja, vals, als ik uitkeek op haar brede vertrekkende rug, mijn armen open. Toen onze oudste broer stierf raakte zij uitzinnig. Niet voordat zij helse berichten stuurde dat ik een waardeloze zus was en zij een hele goede. Als ik uit het raam kijk, woont zij aan de overkant. Zij is ouder dan ik ben en ik kijk naar mijn huid die opkleurt met pigmentvlekken, groeven, deuken en littekens vertoont. De middelvinger die zij brak staat strak gebogen. Zachtjes zwaai ik ermee en vraag mij af of zij mij ook in de spiegel ziet.