Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

# 144 - Het einde van de angst

26 mei 2017 - 17:33
De morgenstond werpt haar zonlicht in tere vlekken over haar lichaam, dat verstart onder het mom en het ritme van de liefde, die de onschuld van haar blanke lichaam wegwast, wijl de glans van het mes wijkt voor haar sijpelend levensvocht. In de dakgoot onder het zolderraam koeren twee duiven, merken niet wat hierbinnen gebeurt. Duiven weten niet hoe wreed mensen zijn, minnekozen elkaar, onbewust dat haar krachten afnemen. Bij hun opvliegen wenst ze dat ze in hun midden vertoeft, om naar een hemel te vliegen, een luchtruim van zielen, die aan hun angst voor eenzaamheid zijn ten onder gegaan. De dood heeft, misschien net als bij haar, onherkenbaar op hun deur geklopt om met wat tederheid en liefde wordt genoemd die eenzaamheid te verlichten. Haar lot ontvlucht ze niet, ondergaat haar angst gelaten getergd en levensmoe. Alles doet pijn. Haar lichaam en ziel zijn doordrongen van een cluster anonieme cellen die, onder invloed van de geur van alcohol en van de verbeten waanzin verborgen in een chromosoom, argeloos en brutaal de schim verwoesten die ze was. De vereenzaming verlaat haar, zoals het leven haar ontglipt. Als kind van een alcoholist en een vrouw die het licht van de straatlantaarns op zich gericht wist, heeft ze nooit datgene meegekregen wat haar tot mens maakte, werd ze verstoken van het belangrijkste, is de liefde haar voorbijgelopen daar ze bij voorbaat verloren was. Omdat ze bij haar geboorte al niet meer bestond.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 mei 2017 - 18:28
@Marlie, hoe prachtig dit en hoe veelzijdig ben je. [een vrouw die het licht van de straatlantaarns op zich gericht wist,] Deze zin een juweeltje. Het enige woord dat ik niet vind passen is 'cluster'. En de laatste zin hoeft niet voor mij. Ik ben onder de indruk en vraag niet naar 'het mes'.

gs

Lid sinds

9 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 mei 2017 - 22:33
Heel mooi. :thumbsup: Het woordje ‘wijl’ haalt me er een klein beetje uit.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 mei 2017 - 13:16
@Marlie: na lezen een brok in mijn keel. Voor mij is de laatste zin juist belangrijk: niet gewenst met alle gevolgen van dien. Dank je wel voor het delen, Connie

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 mei 2017 - 14:16
Dag Marlie, Een heel mooi gedicht, maar oh zo droevig. Zo wentelend in zelfmedelijden is niet goed. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de HP uit dit diep dal weet te kruipen en met de duiven mee gaat vliegen in uitbundige levensvreugde. Het is door zware beproevingen dat een mens zijn vleugels vindt, zijn vleugels uitslaat, in zijn kracht gaat en zich niet door een hoopje cellen laat vernietigen. Mijn excuses als ik te ver ga, maar dit moest ook van mijn hart. Nog een mooi weekend toegewenst. :o

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 mei 2017 - 10:50
De verbinding seks en dood is een aloude die steeds weer raakt aan diepe angsten. Kwam dit naar boven met freewriten? Vaak merk ik dat ik met freewriten maskers afdoe en de criticus het nakijken geef, thema's aansnijd die mijn bewustzijn vermijd.

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
31 mei 2017 - 8:07
Het betere weer en omstandigheden hebben me van SOL weggehouden. Ik wil jullie bedanken voor de hartstikke fijne reacties en complimenten. Dat het daartoe ging leiden, doet me :o Het mes, mili, had ik mss zijn mes moeten schrijven. In de verknipte geest van de man, is misbruik van en fysiek geweld op haar lichaam zijn vorm van affectie. Het woord 'wijl' wilde ik gebruiken in de betekenis van 'terwijl', aangezien de zin al langer was dan mijn normale zinslengte. Dacht ik echt dat wijl ook die betekenis had, al was het een oud woord. Zover ik later vond, is wijl enkel 'een wijl (e) later, een poos later?