De morgenstond werpt haar zonlicht in tere vlekken over haar lichaam, dat verstart onder het mom en het ritme van de liefde, die de onschuld van haar blanke lichaam wegwast, wijl de glans van het mes wijkt voor haar sijpelend levensvocht. In de dakgoot onder het zolderraam koeren twee duiven, merken niet wat hierbinnen gebeurt. Duiven weten niet hoe wreed mensen zijn, minnekozen elkaar, onbewust dat haar krachten afnemen. Bij hun opvliegen wenst ze dat ze in hun midden vertoeft, om naar een hemel te vliegen, een luchtruim van zielen, die aan hun angst voor eenzaamheid zijn ten onder gegaan. De dood heeft, misschien net als bij haar, onherkenbaar op hun deur geklopt om met wat tederheid en liefde wordt genoemd die eenzaamheid te verlichten. Haar lot ontvlucht ze niet, ondergaat haar angst gelaten getergd en levensmoe. Alles doet pijn. Haar lichaam en ziel zijn doordrongen van een cluster anonieme cellen die, onder invloed van de geur van alcohol en van de verbeten waanzin verborgen in een chromosoom, argeloos en brutaal de schim verwoesten die ze was. De vereenzaming verlaat haar, zoals het leven haar ontglipt. Als kind van een alcoholist en een vrouw die het licht van de straatlantaarns op zich gericht wist, heeft ze nooit datgene meegekregen wat haar tot mens maakte, werd ze verstoken van het belangrijkste, is de liefde haar voorbijgelopen daar ze bij voorbaat verloren was. Omdat ze bij haar geboorte al niet meer bestond.