#144 Het was niet zo erg

“Wat komt er in je op?” Ik knipper met mijn ogen. “Dat ik me aanstel.” “Oké, concentreer je daarop.” Haar lange, slanke vinger gaat van links naar rechts. Mechanisch volg ik de bewegingen. Traumaverwerking, ik? Er is niets gebeurd. “Wat komt er nu in je op?” Haar hand stopt. “Dat ik zou willen dat jij je tijd aan iemand anders besteedde, iemand die een echt trauma heeft.” “Blijf bij dat gevoel.” Haar vinger zwaait heen en weer als een metronoom. Mijn ademhaling gaat steeds sneller. “Wat komt er nu in je op?” “Ik zou willen dat mama haar tijd aan iemand anders had besteed. Dat ze niet had gezegd dat, dat –“ de woorden haken zich vast in mijn keel en weigeren naar boven te komen. “Hoor maar in je hoofd wat je moeder tegen je zei.” De nagels van mijn rechterhand boren zich in mijn arm. ‘Was je maar nooit geboren! Ik heb alleen maar last van je, je kan helemaal niets!’ De vinger van de therapeute wordt wazig. ‘Ik haat je! Kutkind!’ Tranen trekken warme sporen over mijn wangen. “Wat komt er nu in je op?” “Er is niets gebeurd, ze heeft me niet geslagen, er is niets gebeurd.” Ik scheur mijn blik los van haar hand en kijk smekend in haar zachte, bruine ogen. “Het was toch niet zo erg?” Ze trekt een tissue uit de doos die naast haar staak en reikt mij deze aan. “Als het niet erg was, zou je hier dan zitten?” Mijn hoofd bonkt. Als het waar is wat ze zegt, als het niet normaal was wat mama deed… Dat zou mijn verleden, heden en toekomst veranderen. Ben ik daar klaar voor? Ik haal diep adem, kijk mijn therapeute aan en weet dat ik niet meer terug kan.