#144 Geluk komt in cirkels

Hoi MJJ, ik kan het niet helemaal volgen. Ik lees een paar fraaie zinnen die me aanspreken dat zeker. Ik denk het te begrijpen maar niet genoeg om er gedegen iets over te zeggen. Dit kan geheel aan mij liggen. Erg moe op dit moment dus ik ga je straks of morgen met frisse blik opnieuw lezen. Groet Nancy

Deze gaat ook vrij diep. Ik ben benieuwd of het morgen duidelijker is!

Dag Michael, Heel mooi deze mijmering. Je hebt heel diepe gevoelens en die wens je te delen. Af en toe heb je een vreemde schrijfwijze, maar wellicht is dat jouw unieke stijl van schrijven die niet helemaal beantwoordt aan de geijkte manier. Dit is geen kritiek, maar een vaststelling die in mij opkomt. Wie weet is jouw stijl de juiste in de naaste toekomst. Alles verandert, nietwaar? Als voorbeeld zou de zin met "mensen" zo kunnen zijn: ik zie houthakkers komen met zagen en bijlen die de biotoop vernielen. Houtspaanders vliegen door de lucht, microben sterven af, de arbeiders fluiten naar passerende vrouwenbillen. Bij de lunchpauze proosten ze. De laatste zin is treffend. Er is niks, want hij is bang dat ze hem te gevoelig gaat vinden. De zoutkristallen in zijn kussen laten zien dat hij de wereld met al zijn verdriet en pijn niet aan kan. Ik geef dit verhaal een :thumbsup:

Hee Blavatski, Scherpe vaststelling. Ik ben nog een beetje zoekende in mijn schrijfstijl, dit was een experiment. Wat langere zinnen en beschrijvende opsommingen, geen gezichtsuitdrukkingen of beschreven emoties. Het voorbeeld is begrijpelijker inderdaad. Houthakkers en spaanders klinken ook veel beter. Dat van de laatste zin klopt :D Veel dank en tot volgende week!

Erg mooi geschreven. Hoe vaker je het leest hoe zichtbaarder het beeld van gedachten wordt. Dank je het is poëtisch te noemen. mvrgr

Dank! Dat vind ik een erg mooi compliment

@mjjbogert, opvallend en intrigerend jouw tekst. Ik ging er in de eerste alinea vanuit dat hp in een, meestal koud, graf lag. Ook gezien de 'spruitende wortels' en 'bomen die zich voeden op poep'. Vond het heel deprimerend overledenen als poep te zien. Wellicht is jouw intentie anders, ik als lezer kreeg die gedachte. In je eerste zin van de tweede alinea kan ik nog denken dat hp in een graf ligt. Waarom zou je dan eigenlijk niet de ijscokar en kinderen kunnen horen? Met de 'zoekende ogen' is voor mij de hp herrezen. En bij een ijscokar die ooit een boom was krijg ik absoluut geen beeld. Integendeel. [ ... en de mensen fluiten naar damesbillen.] vind ik ronduit ontsierend, je laatste zin prachtig.

mjjbogert, Ik denk dat je een 'stroom van bewustzijn' wilt weergeven. Dat lukt je wat mij betreft heel aardig - het moet geen 10 pagina's zo doorgaan. ;) https://nl.wikipedia.org/wiki/Stream_of_conscious…

Mike, ... prachtig. Ik begreep het meteen. Je kussens als zoutkristallen, om stil van te worden. Het zijn zo je gedachten bij het wakker worden na een dutje in het gras. Je lief heeft het vast begrepen. Alleen de poep, klinkt een beetje vreemd. Ik neem aan, dat je daar de uitwerpselen van de dieren mee bedoeld. Door de regen komt dat weer als mest in de grond voor de bomen en alles wat er verder nog groeit in het bos.

Ik lees pijn om wat er kapot gaat. En eenzaamheid omdat die pijn niet gedeeld kan worden. Ik vind je verhaal heel eigenzinnig qua stijl.

Mjjbogert, Ik heb je tekst meermalen gelezen. Fascinerend in een aparte stijl die goed past bij freewriting. Ook ik voel verdriet en de pijn om wat er verloren ging. Eens met janpmeijers: stream of consciousness

Michael, Het is mooi als je je mee laat voeren op de woorden. Dan wordt het dat wat janp en Nel zo treffend aanduiden als een 'stroom van bewustzijn'. In die context vind ik wel het woord 'poep' wat storend/ Maar hee, dat is een zeurpietje. ;)

Hoi Michael, zoals beloofd ben ik terug en heb ik mijn blik frisse blikken opengetrokken. Wat ik lees zijn nog steeds fraaie zinnen. Wat ik er uithaal is én verdriet dat niet te delen is én verdriet en observatie van vergankelijkheid, een levenscyclus in de breedste zin van het woord maar ook op persoonsniveau. De invloed van de mens ( kapotmaken van) en het kapot gaan en maken van de HP. Waarom ik gister struikelde en vandaag nog steeds is de ijscokar en hout. Die twee krijg ik niet gecombineerd. Dit ( en de moeheid) liet me vastlopen. Nu heb ik het misschien helemaal 'vastgedacht' en klopt niks van mijn analyse. Ik ben benieuwd.

Iedereen bedankt voor de feedback! @mili Het is niet mijn bedoeling om de hp letterlijk in een kist te leggen nee. Hij ligt in het park met zijn vriendin naast zich, maar de hele wereld voelt voor hem als een grafkist. Dat wel. De situatie moest in het eerste zicht fijn lijken, maar zonder het te zeggen moest de lezer begrijpen dat de HP er niet van geniet. Bij een ijscokar dacht ik aan zo een houten bakfiets kar. Als in het park van Breda wel eens staat. Maar het is wel goed dat je het aankaart, ik heb geen rekening gehouden met de verschillende soorten ijskarren en verwarring die daar mee gepaard zou kunnen gaan. Van die vrouwenbillen, omdat enkel de billen voorbij lopen en niet de dames als geheel? Hartelijk dank voor je reactie, ik ben blij dat je aangeeft wat mijn tekst met jouw als lezer doet. Zo kan ik er in het gevolg bewustere keuzes in maken. Bedankt voor je tijd en aandacht! @Janpmeijers Nice, thanks man! Eerlijk gezegd heb ik nog niet echt een idee van waar ik mee bezig ben, maar reacties als deze brengen daar snel verandering in. Thanks! @Riny, bedankt. Ik heb meer reacties gekregen over de poep. Ik moet misschien een niets minder direct woord kiezen. Ik koos ervoor om in het thema te blijven, 'one man's trash is another man's treasure', geluk komt in cirkels. De HP ligt in een poepveldje, maar de bomen voeden zich er mee. Daarnaast wilde ik ook een onconfortabel gevoel in die alinea stoppen. @gijs @Nelschrijft @marceline Thanks! @Nancy tof dat je het nog eens gelezen hebt. Je analyse is spot on :) Voor de ijskar, zie mijn reactie naar mili Nogmaals iedereen bedankt voor de reacties. Mijn pen absorbeert alle energie die jullie erin steken, dus wie weet zie je in de volgende stukken wel een stukje van jezelf terug.

Prachtige overdenking met hier en daar ook wat vreemde zinnen voor mij maar het mooie gevoelige overheerst. In de aarde of op de aarde liggen geeft een ander beeld voor mij maar daar kun je mee spelen.

De titel trok me meteen naar dit verhaal toe. De zinnen zijn erg mooi en beeldend, de sfeer en het idee komen goed over. Ik moest wel een keer teruglezen omdat de setting me niet gelijk duidelijk werd. Ik dacht dat het om iemand ging die begraven lag, al weet ik teruglezend niet meer waarom ik dat in eerste instantie precies dacht.

@i-Kat Bedankt! @Dreaming Jaa klopt, ik denk dat dat komt door wat i-Kat zegt.

Het trof mij dat ik ook zoutkristallen gebruikte in mijn verhaal. Wat een vreemd toeval. Je titel vind ik geweldig, het verhaal stroomt in woorden, een stijl( zoals Janp opmerkte) waar ik van houd om te lezen en schrijven. Mooi. Graag gelezen.

Haha nice, mijn eerste mental jinx met een onbekende. Bedankt voor je reactie!

Mooi vrijuit geschreven. De poep schrijnt, misschien zou hondenpoep een duidelijker beeld geven en minder uit de toon vallen, maar het heeft ook een bepaald effect dat je het zo schrijft. Als je vrijuit schrijft krijg je dergelijke verrassingen die je niet op zou schrijven als je meteen kritisch bent. Daarom alleen al vind ik poep goed. Ik vind het mooi poëtisch en associatief. Voor mij gaat het over machteloosheid: het hout wordt brutaal vernield en met de vriendin is iets niet goed. Ik zou naar mijn smaak meer treffende details willen zoals de poep, maar dan wil ik het verrassende daarin zien. Je zou dit stuk nog sterker maken als je nog verder gaat met associeren, want nu is het naar mijn smaak te algemeen geldend, de gekozen details. Lees eens een kort stukje van jouw favoriete boek en kijk hoe specifiek het is.

Oke, top. Hier ga ik mee aan de slag. Bedankt!

Graag gedaan, mjj en plezierig kennismaken.

Insgelijks

Ik vind het een prachtig stukje. En..dan bedoel ik de eerste versie, dat dan weer wel. 'Houthakkers' lees ik niet graag. Naar mijn idee maakt het de hp geen fok uit dat het houthakkers zijn. Het zijn mensen. Die vaak ook niet nadenken over vogels die hun nest verliezen. Terug met dat fragment. Dan is het weer authentieke Weltschmerz :thumbsup:

Dat vind ik een scherpe opmerking waar ik veel mee kan. De hoofdpersoon zelf zag inderdaag geen houthakkers, na de feedback bedacht ik me dat het eigenlijk wel altijd beter is om concreet te zijn in teksten. Maar inderdaad, houthakkers maken in deze minder impact. Wat denk je van de minder lyrische beschrijving in de tweede alinea? Gr Michael

Het is enkel mijn mening, Michael, maar ook de tweede alinea vind ik in de eerste versie beter. Naar mijn idee - niet meer en niet minder - sluit die beter aan bij het gevoel dat ik er in lees. Kinderen schreeuwen nog onbevangen en ontdekken. Ogen zoeken (willen ontdekken), enzovoorts (zeg ik dan wat koud). Jouw oorspronkelijke versie raakt me drie keer harder dan de tweede. Dat heeft mogelijk iets te maken met het herkennen van een gevoel, maar daar lijkt me niets mis mee. Want schrijven gaat - voor mij - over het verwoorden daarvan. In die zin is het dus - denk ik - niet belangrijk wat ik denk, maar wat jij denkt. Welke versie verwoordt het beste wat je wilde zeggen en sluit het beste aan bij de lezer die jij wil bereiken?

Sorry voor de late reactie, ik was even wat minder actief hier. Maar bedankt voor je reactie! Ik zelf vind de eerste versie meer gevoel geven, maar zelf is het natuurlijk een beetje beoordelen wat goed is. Het is wel fijn om op verschillende stijlen feedback te krijgen. Thanks!