Ik had ze dan wel zelf verzonnen, veel plezier had ik niet van ze. Kleurrijk waren ze, zeker. Inspirerend. Intrigerend. Maar hun eindeloze discussies, de ruzies over het minste of geringste, de losgeslagen meningen, ze drukten mezelf opzij. Ik voelde dat ze me zouden overnemen, dat ik mezelf niet meer zou horen, dat mijn hoofd zou barsten. Ik wil jullie niet kwijt, dacht ik, maar zo gaat het niet. Straks maken jullie me knettergek. Die avond – de zon was al onder, er waren nog geen sterren - bereidde ik hen een maaltijd. Ik zette ze muziek voor. De mooiste klanken dansten door mijn oren, veranderden in de smakelijkste spijzen. Ze aten ervan. Dat maakte een eind aan de helft van het rumoer. Daarna: kleur. De meest warme tinten vloeiden door mijn ogen, werden benevelende dranken. Ze dronken het, daarna restten er niet meer dan flarden geroezemoes. Tenslotte las ik de fraaiste teksten hardop op. Ze hoefden ze alleen maar te proeven. Het was stil. Morgen maak ik jullie weer wakker. [Ik heb deze week een gedicht ingestuurd voor een wedstrijd. Dat gedicht - behoorlijk freewritend geschreven - heb ik als basis voor dit verhaal gebruikt]