Gruis en puin valt naar beneden. Ik merk het niet. Ik merk even helemaal niets meer. Ik kan alleen kijken naar mijn mobiel. Geen signaal. Het lijkt zo bedacht te zijn. De held kan niemand bereiken op het moment dat hij iemand nodig heeft. Ik keek opzij, zag niemand, en besloot het op een rennen te zetten. Niemand zou me zoeken in deze vergeten stad. Nergens brandde een licht, het was donker. Ik hoorde geen geluid. Voor het eerst in de vier jaar dat ik hier gestationeerd was, hoorde ik de stilte weer en zag ik het duister. En op dit moment voelde ik geen angst. Geen communicatie mogelijk. Vier uur had ik al gelopen. Gewoon lopen. Zonder doel, zonder reden, gewoon lopen. Alles was uitgevallen. De middeleeuwen waren terug, of de oertijd. Ik was voor het eerst in vier jaar gelukkig. Ik voelde geen druk, ik voelde geen pijn meer. Ik genoot. Ik kijk om me heen en zie niemand. Later hoorde ik dat iedereen zich had opgesloten in hun eigen huis, achter dikke deuren. Ze waren bang dat het nu echt begonnen was. Dat de vijand nu echt voor de poorten stond. En dat was ook zo. Zij waren het. Zij waren verantwoordelijk voor deze barbaarse daad. De mens was opeens afgesneden van alle lijnen had naar zijn medemens. Iedereen moest weer terug naar de overlevingsmodus. Ik heb een week gewoon gelopen, zonder dat ik een mens tegen ben gekomen. En ik voelde dat ik voor de rest van mijn leven kon blijven doorlopen, en nooit meer een mens hoefde te zien. Ik wilde mezelf niet meer zien. Gruis en puin valt naar beneden. Ik merk het. Ik voel mijn mobieltje trillen. Mijn moeder. De geharde man in mij drukt hem weg, de 12-jarige jongen heeft direct spijt.