Heel ontroerend en aangrijpend. De troost van warme koffie. In een rouwperiode moet de stroom nooit uitvallen.

@nelschrijft, je weet in duidelijke beelden een voor hp recent drama neer te zetten zonder direct te benoemen. Zelf vind ik de zin 'ik sta op' fluister ik remmend werken. Ik denk dat als je in plaats van deze regel een witruimte toepast er net wat meer spanning ontstaat. Was indrukwekkend om te lezen, Groet Connie

Beste Nelschrijft, Indrukwekkende stilte. Je legt een mooi ritme onder je tekst, je lezer neem je mee in de kille spanning. Complimenten. Enkele suggesties: [Ik roep je: ‘Laat me niet alleen in deze oorverdovende stilte,' maar je antwoordt niet.] Een overweging is net iets meer spanning in te bouwen: 'Laat me niet alleen in deze oorverdovende stilte.' Stilte is het antwoord. [‘Ik sta op,' fluister ik.] Eens met ccschart: hier onderbreek je het ritme. Een witregel geeft meer spanning. Een andere mogelijkheid is: 'Ik ben zo bij je.' [ Als ik buiten ben, loop ik regelrecht naar het bankje.] De 'als' voelt mij onnatuurlijk. Een overweging is: Zacht trek ik de voordeur achter mij dicht en loop regelrecht ... Op deze manier blijf je iets langer in de 'stilte'. Dank je wel voor je uitwerking. hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Prachtig en indringend geschreven, ik voel het verdriet. Knap gedaan!

Prachtih, Nel. Het gemis indirect beschreven maar direct vloeibaar. Vooral de geur van het gewassen beddengoed trof mij.

Mooi en sfeervol geschreven. Typfoutje: Ala ik buiten ben --> als ik buiten ben

@Nel, je behandelt de laatste tijd zware thema's op een voor mij delicate - jou zo kenmerkende - manier. Mijn complimenten dat je dit niet schuwt. Ik zeg dit waarschijnlijk omdat ik het zelf ook niet uit de weg ga. Ik doe dit rauwer, jouw stijl is verfijnder. Je tekst is fraai, ook het zo intieme detail van geur in lakens, er is één ding waar ik niet goed uitkom. [Zacht trek ik de voordeur achter me dicht en loop regelrecht naar het bankje. De bloemenkransen op de vers omgewoelde aarde zijn verlept.] Woont de hp (toevallig) pal naast het kerkhof?

Nel het lukt je iedere keer weer om echt te raken. Wat mij, misschien gek, het meeste aanspreekt is het ruiken aan het kussen. Prachtig en meeslepend geschreven, de pijn voelend. :thumbsup:

Nel, ... wat mooi en ook knap geschreven. Het naar rozen geurende beddengoed. De buurvrouw even niet willen... Maar dan komt de laatste alinea: daarbij lijkt het alsof je je lief in de voortuin begraven hebt. Waarschijnlijk dacht je aan het woordenlimiet.

De merels zwijgen mee, ik ook. Een verhaal om stil van te worden. mooi geschreven; een begrijpbaar, bijna tastbaar gemis. :thumbsup:

Mooi begin, de vogels beschrijven, en dan t verdriet, het wegvallen van een lief en het uitvallen van de stroom. Ik vond dat een mooie paralel.