#143 John Wayne

'Het stelt geen ruk voor.' De olielamp die op een warme zomeravond dienst doet op het terras, probeert nu schaduwen te werpen vanaf de eettafel. De vlammen in de open haard winnen. Uit de oude transistorradio klinkt Waterloo van ABBA, dat qua toon en ritme opwekkend contrasteert met het voorafgaande extra lange nieuwsbericht. 'Maar ik ben bang,' zegt ze. 'Een doelgerichte cyberaanval. Het hele land ligt plat.' Hij legt nog drie blokken hout op het vuur en ontkurkt daarna een tweede fles wijn. 'Ach, je hebt het toch gehoord. Morgen is het weer voorbij.' 'Dat zeggen ze, ja. Maar wat als het langer duurt?' 'Nou, het blijft voorlopig vriezen. Dan zetten we de vrieskist buiten, met de klep open. Geen probleem.' 'En water? Dagen achter elkaar alleen maar wijn drinken, vind jij misschien wel prettig, maar dat lijkt me niet gezond.' Haar stem klinkt scherp. Hij wijst naar de antieke ketel die voor de haard staat en haalt zijn schouders op. 'Kunnen we de sneeuw in smelten. Geen probleem.' 'Maar er wonen ook mensen in rijtjeshuizen, zonder open haard en vrieskist. Die gaan op zoek. Die gaan plunderen.' 'Ja, en die hebben géén jachtakte.' In de windstille verte krijst het roestige scharnier van het stalen hek. 'Daar heb je het al. Misschien komen ze wel voor de schilderijen.' Hij knikt, drukt zijn sigaar uit en neemt nog een slok wijn. 'Je lijkt net John Wayne,' zegt ze, als hij over de drempel stapt en tegelijkertijd het geweer ontgrendeld. In de haard geeft een blok hout zijn weerstand op en voor een kort moment danst de kamer in warm licht. Hij knipoogt. Ze glimlacht. Boven wacht een met dons gevuld dekbed.