Het was laat. De man lag op wat het hoogtepunt van zijn leven had moeten zijn op zijn bed in het ziekenhuis. De lichten waren uit, hij hoorde geen enkele voetstap. Niets dan het piepen van de apparatuur die hem in leven hield. Een geweldige flits die hem verblindde en meteen daarna het geluid dat leek op het ontploffen van een kernbom. De bliksem had ingeslagen en de donder liet de ramen trillen. Om zich heen klonk eerst overal elektriciteit, ook ging er een schok door hem. Toen was er niets, geen gegil, niemand die rende. Het ziekenhuis was compleet verlaten. Ook was het gepiep verdwenen. Hij begon te zweten en rolde paniekerig heen en weer. Hij wilde gillen, schreeuwen, opstaan en wegrennen, maar het was alsof hij verlamd was. Waarom was er niemand om hem te helpen? Eindelijk klonken er voetstappen op de gang. Ze waren niet vluchtig, eerder kalm, alsof er niets aan de hand was. Het lukte de man iets van kreunen uit te brengen, maar de man op de gang leek het niet te horen, want hij versnelde zijn pas niet. De deur van zijn kamer ging langzaam, piepend open. De man kwam binnen, zijn gezicht verhuld in schaduw. De hakken van zijn schoenen tikten tegen de vloer. Hij kwam naar zijn bed toegelopen, pakte het uiteinde met twee handen beet en leunde naar de man. Zijn ogen wenden aan het donker, en meteen wist hij wie het was. ‘Welterusten, pap,’ zei de jongen en met een brede grijns liep hij weer weg. Langzaam verliet het laatste beetje kracht zijn lichaam.