# 142 Berg

Rugzak, zwaar beladen. Onderop sokken, ondergoed, extra T-shirt en trui, tandpasta, deo en scheerspullen. Extra mesjes mee, want waarom mijn bikinilijn verwaarlozen, daar boven? Wat de rugzak zo zwaar maakt, is het pak papier en mijn antieke, maar nog steeds uitstekend tikkende Remington. Dan nog handbagage. Niet zwaar, wel onhandig is het kooitje met de postduif; als ik wat heb geschreven, moet het toch naar de SOL-redactie. Boodschappentas met sixpacks, tomaten, komkommers en paprika’s. Je wilt tenslotte niet je afkomst verloochenen. En je weet maar nooit wanneer de eerste zending van de dorpelingen arriveert. En dan nog mijn gitaar. Niet mijn bas; die is te zwaar en het verveelt al gauw om alleen maar basloopjes te pielen. Nee, mijn ouwe trouwe akoestische Eko uit 1971. Lekker geluidje moet dat straks geven, daar boven in die ijle lucht. En omdat daar verder toch niemand is, kan ik er ongestraft bij zingen. Hijgend en puffend sjouw ik alles de berg op. Halverwege ontmoet ik een dorpeling, die in rap en onverstaanbaar Oostenrijks tegen me begint te praten en naar boven wijst. Ik begrijp er niets van, denk alleen zoiets als ‘nicht allein’ te verstaan, maar indachtig de schrijfopdracht wil ik toch naar boven en ik laat de dorpeling schouderophalend achter. Boven aangekomen, zie ik nogal wat aftakkingen van het bergpad. Die leiden naar plateautjes waar berghutjes staan. Voor ieder hutje een eenvoudig houten bankje, waar mensen zich in stilte in zichzelf zitten te keren. Ik loop stilletjes langs de plateaus en zie een mêlee aan lieden met op het eerste gezicht geen enkele overeenkomst. Ja toch wel; de meesten hebben een schrijfblok, een laptop of een tablet voor zich, staren peinzend in de verte en leggen af en toe hun – ongetwijfeld sublieme – gedachten vast. Als ik nog eens goed kijk, val ik van de ene verbazing in de andere: ik ken die lui, potverdorie! Die ene met die krullen, dat moet Marceline zijn, en in degene die zich achter die paarse bloemetjes verstopt, vermoed ik Riny. Daarnaast die man met die halo om zijn hoofd; Angus, neem ik aan. Verderop een veelkleurig iemand, ze kijkt met haar hand boven haar ogen de verte in; kan niet missen, da’s Mili. Haagsche Mili, van achter de duinen, haha. Ha en kijk, die met die breedgerande lichte hoed op, Schrijvenmaar! Hé zie ik daar nou ook een aap? Ja hoor, Dos is er ook! Helemaal uit het Geuldal! Die dame in die jurk met allemaal geel-tinten, dat moet dan wel Maddy zijn. Daar staat er een op zijn kop, als ik goed kijk herken ik Richard. Ja wie anders? En Nel, Nancy, Connie, Kathinka, Elyse, ja hoor, ik herken ze allemaal van de foto! Echt lachen joh! Ik word er enthousiast van en wil ze allemaal gaan begroeten en voorstellen samen gezellig wat te drinken en bij te kletsen. Ik zet mijn spullen tegen een boom en loop naar het dichtstbijzijnde plateautje. Maar voordat ik drie stappen verder ben, voel ik een hand op mijn schouder en ik draai me om. Ach wat leuk, Blavatski! Ik wil haar warm omhelzen, maar ze kijkt me enigszins streng aan en doet haar vinger tegen haar lippen. ‘Jij moet Ton zijn, ik herken je aan de typemachine in je rugzak,’ fluistert ze me toe. ‘Ja, dat ben ik en ik wilde voor jouw opdracht ter plekke inspiratie opdoen. Ik dacht me hier even een weekeindje terug te trekken en de sfeer op te snuiven.’ ‘Dat is een goed idee Ton, maar zoals je ziet zijn er meer op dat idee gekomen. En ik wil je met klem vragen ze niet te storen, want behalve voor de inspiratie zijn de meesten hier ook voor contemplatie.’ Blavatski legt me nog eens uit wat ‘kluizenaar’ betekent. ‘Lieve Blavatski, dat weet ik, ik heb het zelfs voor de zekerheid nog eens opgezocht. Plus dat ik het hier ook wilde ondergaan om erover te kunnen schrijven. Maar nu we hier toch met zovelen zijn, is het juist leuk om nu ook life kennis te maken en er een gezellig feestje van te maken.’ Met het argument dat digitale onderlinge banden het niet halen bij echt warm menselijk contact, bijvoorbeeld door samen op een berg te drinken en te zingen, weet ik Blavatski te overtuigen. Het werd nog heel gezellig daar boven op die Oostenrijkse berg.