#140 - Aap

Door de titel vul ik in dat het vanuit een knuffel ( de aap) is geschreven. Dan valt voor mij alles op zijn plaats. :nod: Natuurlijk is het symbolisch maar de knuffel die de stenen opeet vind ik een overbodig beeld. Het weghalen van de muur dooreen knuffelmaatje te hebben is al duidelijk. Het verdriet is voelbaar door de laatste twee zinnen. :thumbsup:

Beste GS, Prachtig verhaal, ik moest het wel 2x lezen en laten doordringen. En in combi met de titel valt inderdaad het kwartje. Verdriet van de immer lachende aap mooi weergegeven. :thumbsup: Mvg Ton

Dag gs, Het is een wonder hoe je er elke keer in slaagt een hele wereld op te roepen in weinig woorden. Zo ook in dit korte verhaal, geschreven vanuit een bijzonder perspectief. Het thema Kringloop/Vrijmarkt subtiel aangeduid in éën zin: `Je liet je blik even op me rusten.' Wat betreft het beeld van het opeten van stenen: ik begrijp wat Marietje bedoelt, maar voor mij heeft het beeld ook associaties met 'het ligt als een steen op mijn maag' en daarbij past het woord verteerd uit het verhaal. Een mooie en droevige slotscène. Een verhaal met een universele inhoud: troost, het afbreken van muren, nodig zijn en afgestoten worden. Nel Goudriaan

@gs, ontroerend mooi en veelzeggend. Ben erg onder de indruk, Groet Connie

mooi en ontroerend! bijna een gedicht. gr Manon

Dag gijs, een ontroerend verhaal van een wijze, verdrietige aap, maar als ik door denk komt het verdriet van de hp naar voren, heel interessant. Mooi. :thumbsup:

@ gs Ik snapte er geen jota van, toen ben ik maar gaan tekenen. Twee werelden. De wereld van de Bloemen en de wereld van de Vissen. Die van jou (bloem) en die van hen (vis). Bloem enthousiast, speels en vol goede bedoelingen en Vis vol bezorgdheid en goede bedoelingen bereikten elkaar niet. Tussen die werelden ontstond een ondoordringbare muur van frustratie. ========================================================= "Maar jij brak de muur af, steen voor steen en je gaf ze mij te eten." Daar hebben we de twee partijen, dacht ik: man en vrouw. Babs en Victor. De sterkste van die twee begon te breken en duwde de stenen stuk voor stuk door de strot van de zwakste. De zwakste heeft alles verteerd (Is dus eigenlijk de sterkste). Dan komt de aap uit de mouw. Ze ontmoeten elkaar op de rommelmarkt. De sterke zag de zwakke, de zwakke herkende de sterke en toch bleef de zwakke de sterkste. Zij bleef van buiten vrolijk maar huilde van binnen.

Het begon ontluisterend, met een hp die op de vrijmarkt zijn oude knuffel tegenkomt, verbijsterd constateert dat die knuffel nooit de wijsheid kan hebben gehad om hem door zijn jeugd heen te leiden, concludeert dat de kennis van de wereld om hem heen gebaseerd is op een illusie, en dan niets meer herkent in de gezichten om hem heen en vervreemd en eenzaam de vrijmarkt verlaat. Maar ja, dat verhaal kreeg ik niet rond. Perspectief gewijzigd, ingekort, ander slot, en dat werd mijn verhaal. @Marietje, dank voor je reactie. Ik was zelf aan het twijfelen of ‘Aap’ niet teveel beeld en te weinig verhaal was. Ik ga gewoon door met twijfelen. @Nel, gevleid door je reactie @Ton, @Connie, @Manon, @Blavatski, dank voor jullie reacties. @Riny, dank voor je reactie, die ik heel interessant vind. En waarvan ik denk dat ik er ook weer inspiratie uit kan halen. Mijn verhaal is bedoeld als kind, volwassenen, en knuffel. De muur tussen het kind en de volwassenen. Maar als het kind zelf volwassen geworden is, en de muur weg is, is de knuffel overbodig geworden. Groet, Gijs

Gijs, Ook ik vond het een mooi verhaal. Vooral omdat je dat hele lange verhaal dat je hierboven in de reactie zet, terugbrengt tot (relatief) weinig woorden en de boodschap via de knuffelaap laat overkomen. Dat vind ik knap!

Gijs, Dank voor je uitleg. Nu weet ik dus echt hoe het zit. Ik had eens gelezen: 'Kijk, als je het tekent zie je het beter.' Teneinde raad ging ik aan de slag, met als resultaat dat ik jou hiermee geïnspireerd heb. Hoe wonderlijk kan het zijn.

Gs, interessant perspectief vanuit de knuffelaap, welke functie hij heeft gehad in het volwassen worden van het kind, hoe hij heeft gediend als afleiding voor alle frustraties. De wederzijdse herkenning bij het weerzien op de uitmarkt. Vrolijk en onberoerd als vanouds. Daar had het wat mij betreft bij moeten blijven. In de laatste zin doe je een apel op het sentiment van de lezer. Het doet afbreuk aan de kracht van het verhaal. Beter had ik het gevonden als de knuffelaap haar teken van herkenning had gezien en onverstoorbaar vrolijk was gebleven; zoals alle knuffels plegen te doen, ze hebben alle geen mogelijkheid tot empathie. Uit niets blijkt dat deze aap dat eerder wel had. Je liet je blik even op me rusten; ik zag je knipoog en ik bleef vrolijk als vanouds.

@marceline, dank voor je reactie @Dos, dank voor je reactie. Ik denk dat je wel een punt hebt. Die laatste zin komt inderdaad wel heel erg uit de lucht vallen en was wellicht wat te effectbejaggerig van mij.