ik bedoel inderdaad verschraald bier maar maakte een poëtische link met schrale troost. Misschien wat te vaag.

Ik lag overhoop met alles en iedereen om me heen. Ik overdrijf niet als ik beweer dat het vernederend was, te midden van oude bekenden en nieuwe vage kennissen. Bovendien was het geluid intimiderend. Uit de krakende speakers kwamen nummers die ik in geen jaren gehoord had. "Ik verscheurde je foto.": Het was een onzekere tijd. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft. Als alles ineens anders is en je geen keus meer hebt, krijgt vergankelijkheid pas echt betekenis. Anders blijft het toch een abstract iets. De geur van verbrand vlees, schrale alcohol en sigarenrook drong tot diep in mijn vezels en ik gaf het op. Zoals ik me vaker had voorgenomen, moest ik me er nu echt bij neerleggen. Er was letterlijk geen weg meer terug. Ik viel in slaap. “50 cent,” hoorde ik een heldere stem. Zo helder, dat ze Gelukkig Zonder Jou overtrof. Een prestatie op zich. “Echt?” Hoorde ik een andere stem. “Momentje.” Door me erbij neer te leggen leek alles veel beter binnen te komen. De wind was kouder, de zon warmer. En ik zag ineens mijn oude bekenden in een ander daglicht. Ze stonden verder van me af, ik was onthecht. “Alsjeblieft.” “Dank je wel. Veel plezier ermee.” “Dat gaat wel lukken!” Ik werd vastgehouden. Ik werd meegenomen. Ik werd achter een rug gehouden en met een duizelingwekkende zwaai naar voren geduwd. “Verrassing!” Ik zag een kind. Een meisje. Haar ogen werden groot, haar mond krulde in een bijna tandeloze lach. Ik werd geknuffeld.