#140 Pippi uit het kamp

'Laten we ergens koffiedrinken.' Mijn lief staat ineengedoken in zijn jas te hippen van zijn ene voet op de andere. 'Mmm.' Ik trek mijn capuchon strakker aan. Mijn oog valt op een kleedje met groezelig speelgoed. Er liggen wat kinderboeken tussen: De vijf, Pinkeltje. Mijn hand gaat naar Pippi in Taka-Tuka land. Ik zie mijn moeder druk in de weer met mijn Pippi-outfit voor de verkleedwedstrijd met Koninginnedag. Achter de naaimachine om van een afgedankt groenwitgeruit schort een schortjurk te maken. Achter het fornuis om oude kousen te verven: een rood en een groen. Een verwassen jarretelgordel werd op maat gemaakt voor mijn kinderheupen. Van oom Benjamin peuterde ze Piposchoenen los. En zelfs die bullebak van een vriend van haar had ijzerdraad voor mijn vlechten gegeven. Mijn rode haar en sproeten moesten het geheel afmaken. Op de dag zelf was ik dan ook de echtste Pippi van allemaal. Ik zie mij weer staan bij de prijsuitreiking. Vooraan, met kloppend hart. Elfen, ridders en cowboys stapten naar voren om hun prijs in ontvangst te nemen. Toen de hoofdprijs. Ik kneep mijn handen tot vuisten, mijn wangen werden warm. Een blonde Pippi met miezerige vlechtjes en getekende sproetjes stapte naar voren. Het moet inmiddels zo'n veertig jaar geleden zijn, maar weer voel ik mijn keel dik worden. Nu weet ik dat ik maar het meisje uit het kamp was. Ik knipper met mijn ogen, leg Pippi terug en haak mijn rechterarm in de linkerarm van mijn lief. 'Waar wil jij koffiedrinken?'