Er lag alleen een jas; een halflange zwartleren met mooi uitgesleten plekken op de juiste plaatsen. Het werd fris. 'Mag ik hem even passen?' De vrouw op het klapstoeltje glimlachte. 'Jij wel,' zei ze. Ze had een mooie glimlach. Zacht, maar zelfverzekerd. Nog voor hij de jas aantrok, voelde hij warmte. 'Mag ik?' vroeg hij, en wees naar de spiegel die twee plekken verderop stond, tussen stapels boeken en oude modeltreintjes. Ze knikte, met gesloten ogen, en haalde daarna, nauwelijks zichtbaar, haar schouders op. 'Nee, zeg jij het maar,' zei hij. 'Hij past bij je. Alsof hij op je heeft gewacht.' Haar stem klonk nu iets zwaarder, haar ogen glansden kwetsbaar. 'Hij voelt goed,' zei hij. 'Zeg maar hoeveel.' 'Jij mag hem hebben. Hij is voor jou.' Hij stak zijn handen diep in de zakken. Op zoek naar een antwoord voelde hij een stukje papier. Ze glimlachte weer; zacht en vragend, maar toch uitdagend. 'Ik bel je. Morgen,' zei hij, en groef nog heel even in haar blik. Daarna draaide hij zich om en zocht zijn weg tussen al die anderen die niets zochten en toch hoopten iets te vinden. Op weg naar een slapeloze nacht.