Ik draai mijn blik en zie hem, mezelf, en hoor hem, mezelf. En langzaam zweef ik van hem weg. Hij praat en praat, luistert, luistert, is zich nergens van bewust. Terwijl ik omhuld word door stilte en duisternis en steeds scherper kan zien, wordt hij omgeven door mensen, door woorden, door tijd, en blijft blind. De afstand wordt groter, en ik kan niet meer horen wat hij zegt. Maar de woorden zie ik. Als stenen vliegen ze in het rond, ze raken hem, ze raken de mensen om hem heen, veroorzaken beurze plekken, slaan gaten, wonden. Nu pas voel ik de pijn die hij zich nooit bewust was. Nu pas voel ik de pijn die hij heeft aangericht. Ik sluit mijn ogen, wrijf over mijn lichaam, wrijf het gevoel weg. Dan staat er een vrouw naast me. Ik open mijn ogen, samen kijken we naar de grauwe mist van woorden uit het verleden. Onze woorden. Woorden die verdampen in de verte, niet vergeten, maar wel machteloos geworden. Om ons heen schijnt het, is het diepblauw, heerst serene rust. En voorzichtig beginnen we een nieuw gesprek.