Als klein kind had hij vroeger, in de vroegte, naar eieren gezocht. Hij had geen kinderen, laat staan kleinkinderen. Hij had nooit eieren verstopt, nooit de opwinding van het vinden na het fanatieke zoeken herbeleeft. Ook morgen zou hij weer kunnen uitslapen. De kerkklokken gaven hier nog slechts de tijd aan, of het verstrijken daarvan. Het waren in wezen nog slechts klokken, want ze behoorden niet meer toe aan een kerk, maar aan een gebouw dat een kerk was geweest. Tot het bestuur in conflict was gekomen met het bisdom over de invulling van de mis. Sindsdien bleven de deuren op last van het bisdom gesloten, ook op zondagen. Maar de klokken klonken nog, ieder uur. Ze werden waarschijnlijk in beweging gezet door hetzelfde systeem dat ook de wijzers in beweging hield. Er zou ook wel zo iets zijn dat er voor zorgde dat er voldoende eieren waren om te verstoppen. En misschien zou er ooit iets komen dat er voor zorgde dat er nog voldoende kinderen waren om te zoeken. Wat hij zeker wist, was dat de tijd voortschreed en de klokken ieder uur luidden. Altijd. Onverbiddelijk. Koud.